Κυριακή 26 Ιουνίου 2022
Θείο Κήρυγμα
Νεοελληνική Απόδοση
Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 4, στίχοι 18-23
Μετάφραση στην νεοελληνική
Περπατώντας λοιπόν δίπλα στη λίμνη της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, το Σίμωνα, το λεγόμενο Πέτρο, και τον Ανδρέα τον αδελφό του να ρίχνουν το δίχτυ στη λίμνη. γιατί ήταν ψαράδες.
Και τους λέει: «Ελάτε πίσω μου, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων».
Εκείνοι αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν.
Και αφού προχώρησε από εκεί, είδε άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο το γιο του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του, να διορθώνουν τα δίχτυα τους μέσα στο πλοίο μαζί με το Ζεβεδαίο τον πατέρα τους, και τους κάλεσε.
Εκείνοι αμέσως άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους, και τον ακολούθησαν.
Και περιόδευε σε όλη τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε νόσο και κάθε αδυναμία στο λαό.
«Δεύτε ο πίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»
Όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Ιησούς Χριστός δημιούργησε
την πρώτη ομάδα δράσης. Την ομάδα των μαθητών Του. Ο λόγος ήταν να μετατρέψει τον κόσμο που ήταν μακριά από το τον προορισμό του σε Εκκλησία. Να ξαναβρεί, δηλαδή, ο άνθρωπος το δρόμο του, να φωτιστεί από το αληθινό φως του Θεού και να σωθεί από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο.
Έχει οριστεί να διαβάζεται η συγκεκριμένη αυτή περικοπή σε μια περίοδο κατά την οποία, έχοντας εορτάσει την Πεντηκοστή, την αποστολή και παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον ιστορικό χρόνο, νηστεύουμε για λίγες ημέρες, για να εορτάσουμε την μνήμη των Αγίων Αποστόλων τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τους ιεραποστολικούς αγώνες τους και το μαρτυρικό τους τέλος.
Ας σταθούμε για λίγο σε δυο βασικά της σημεία.
Πρώτο. Η νέα ζωή που εγκαινίασε ο Χριστός με την σαρκώσή Του είναι μια ζωή εκκλησιαστική. Είναι δηλαδή μια ζωή κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο που καλλιεργείται μέσα από σχέσεις που έχουν αφετηρία την αγάπη του Θεού. Άλλωστε η διαχρονική πορεία του ανθρώπου έχει αποδείξει πως την ιστορία την γράφουν οι ομάδες και όχι οι μονάδες. Μια νέα μορφή σχέσεων που συσπειρώνει τους ανθρώπους σε ομάδες, λοιπόν, είναι οι σχέσεις που βασίζονται σε κοινούς στόχους και όχι σε κοινά συμφέροντα. Αυτή η νέα μορφή σχέσεων είναι η μαθητεία, η αποστολή. Μαθητεία σε τι; Στην αλήθεια του Λόγου του Θεού. Στα μηνύματα που είναι ορατά και καταληπτά μέχρι ενός σημείου αλλά γίνονται βιώματα μόνο μέσω της πίστεως. Η πίστη δεν είναι κάτι άλλο από ένα θείο δώρο. Έτσι λοιπόν με το δώρο αυτό της πίστεως που τους εμπιστεύθηκε ο θειος Διδάσκαλος Ιησούς Χριστός, οι απλοί ψαράδες της Γαλιλαίας εγκατέλειψαν πολλά κομμάτια του βίου τους, διάφορες μορφές σχέσεων που είχαν ως τότε, γνωρίζοντας πως θα έρθουν αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα της επιβίωσης και της σιγουριάς που προσφέρει η ζωή των αισθήσεων. Τα άφησαν πίσω τους όλα αυτά, αναζητώντας νόημα ζωής κοντά στον Θεάνθρωπο Σωτήρα. Έτσι δημιουργήθηκε σταδιακά η πρώτη εκκλησιαστική ομάδα δρασης, η ομάδα των δώδεκα Μαθητών και Αποστόλων που αποτελεί τη βάση της Εκκλησίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα και ονομάζεται στο σύμβολο της πίστεως ως Αποστολικη Εκκλησία. Άρα η Εκκλησία μας στηρίζεται στην δράση και στο κήρυγμα των Αγίων Αποστόλων και αυτό της δίνει κύρος και υπόσταση.
Το δεύτερο σημείο του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος από οποίο μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμα μηνύματα είναι η ανταπόκριση των μαθητών στο κάλεσμα του Χριστου. Μια ανταπόκριση με προθυμία και αμεσότητα. Με ποιο σκοπό κάλεσε ο Κύριος τους μαθητές Του; Τους κάλεσε για να εξελίξουν αυτή την πρώτη τους προθυμία, τον ενθουσιασμό τους και τα ιδιαίτερα χαρίσματα που είχε ο καθένας ώστε να γίνουν Απόστολοι. Να γίνουν δάσκαλοι της αλήθειας του Χριστού. Αυτό οι Απόστολοι θα το συνειδητοποιούσαν πολύ αργότερα με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που τους χάρισε την σοφία του Θεού. Ποια ηταν τα πρώτα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές; Ελάτε και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων. Μια παράδοξη υπόσχεση! Τι θα πει αλιείς ανθρώπων; Το ρήμα ψαρεύω στις μέρες μας, όταν δεν αναφέρεται στα ψάρια, έχει αρνητική εννοια, ενέχει δολιότητα, πονηριά και ιδιοτέλεια. Η πρόσκληση των μαθητών όμως για να γίνουν αλιείς ανθρώπων όπως διατυπώθηκε από τον Ιησού, δεν σημαίνει κατι τέτοιο. Δεν σημαίνει την αύξηση της επιρροής στους ανθρώπους με στόχο την απόκτηση εξουσίας και δύναμης αλλά σημαίνει το να βγουν οι ψυχές των ανθρώπων με το κήρυγμα της αλήθειας από τον νοητό βυθό της άγνοιας και να γνωρίσουν τον Θεό και τον αιώνιο προορισμό τους. Ήξεραν καλά οι πρώτοι εκείνοι μαθητές την τέχνη του ψαρέματος και βάσει αυτής της ικανότητάς τους ο Κύριος τους κάλεσε να μάθουν μια τέχνη ασύγκριτα ανώτερη. Την τέχνη του να καλούν τους ανθρώπους στο δρόμο του Θεού, να τους οδηγούν στη μετάνοια για τις αμαρτίες τους και τελικά στο δρόμο της σωτηρίας. Αυτό λοιπόν είναι το έργο των Αγίων Αποστόλων, το έργο της Εκκλησίας. Όλα τα αλλά τα εξωτερικά και εφήμερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο, είναι πάρεργα. Γιατί η αποστολή της Εκκλησίας δεν ολοκληρώνεται ακολουθώντας κάποια μέθοδο ή κάποιο σχέδιο δράσης. Είναι μια τέχνη. Δεν είναι τεχνολογία αλλά τέχνη! Τέχνη την οποία δίδαξε ο Χριστός. Η τέχνη αυτή τελειοποιείται όταν αντιμετωπίζουμε τους διάφορους πειρασμούς και καλλιεργούμε την αγάπη. Όταν αγωνιζόμαστε να θυσιάσουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και τα συμφέροντά μας για τον συνάνθρωπό μας. Αυτό με μια λέξη ονομάζεται «διακονία». Στην αρχή η διακονία μας προς τους ανθρώπους επικεντρώνεται στο να αναδείξουμε την αξία την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, την ειρηνική συνύπαρξη, την ομόνοια και την κατανόηση μεταξύ μας, την ανάγκη του να βοηθάει ο ένας στον άλλο στις ανάγκες του χωρίς να τοποθετείται το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Αυτό το κήρυγμα την αγάπης γίνεται ευχαρίστως αποδεκτό σχεδόν από κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως πίστεως, ιδεολογίας και καταγωγής. Οι περισσότεροι άνθρωπο νιώθουμε χαρα και ανακούφιση ακούγοντας αυτό το κήρυγμα της αγάπης. Στην πραγματοποίηση όμως του οράματος της αγάπης στην καθημερινή μας ζωή, δεν αρκεί η δράση αλληλεγγύης ούτε τα έργα πρόνοιας και η κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πράξη έχει αποδείξει πως η ιδιοτέλεια και το «εγώ»πάντα υπερτερούν των προθέσεών μας. Άρα η αγάπη μας δεν είναι τέλεια γιατί της λείπει κάτι. Της λείπει η πνοή του Θεού για να ολοκληρωθεί. Το κήρυγμα της αληθινής αγάπης είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού. Ένα κήρυγμα που για να γίνει σε μας βίωμα εκτός από το μυαλό μας, εκτός από τα συναισθήματά μας, εκτός από τα έργα μας τα κοινωνικά και κοινωφελή, τις επιδιώξεις μας, χρειαζόμαστε την Χάρη του Θεού που δίνει νόημα στη ζωή μας. Αγάπη του Θεού σημαίνει το να μιλάς για αγάπη βιώνοντας την εχθρικότατα και το να μιλάς για δύναμη όντας εσύ ο ίδιος αδύναμος. Είναι ένα κήρυγμα που ξεπερνά τη λογική μας όπως το περιγράφει παραστατικά ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του. Αυτό τελικά είναι το κήρυγμα και η παρακαταθήκη της πρώτης αυτής εκκλησιαστικής
ομάδας που σχηματίστηκε, της ομάδας των Αγίων Αποστολών τους οποίους θα εορτάσουμε συν Θεώ σε λίγες ημέρες.
Αγαπητοι αδελφοί !
Το να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό, το να γίνει μαθητής Του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και να αποδεχτεί την πρόσκλησή Του, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι εύκολο πράγμα για κανέναν άνθρωπο. Ο νοητός βυθός από τον οποίο κλήθηκαν να βγάλουν τις ανθρώπινες ψυχές οι πρώτοι μαθητές του Χριστού, κόντεψε να καταπιεί και τους ίδιους, όπως συνέβη στο περιστατικό της τρικυμίας από την οποία τους έσωσε ο Κύριος. Και αυτή, όπως συμβαίνει συχνά, δεν ήταν μόνο θαλάσσια τρικυμία αλλά τρικυμία που προκαλεί η λογική όταν συναντά την πίστη. Αυτός ο βυθός που τους απειλούσε τότε και μας απειλεί πάντα, δεν είναι θαλάσσιος βυθός όπου κινούνται τα ψάρια που με την τέχνη τους ήξεραν να βγάζουν στην επιφάνεια οι αλιείς της Γαλιλαιας. Ο βυθος αυτος έχει μια έλξη, μια βαρύτητα μεγάλης έντασης. Είναι ο βυθός των αισθήσεων, των εξαρτήσεων, της ανασφάλειας, τελικά είναι ο βυθός της ολιγοπιστίας ή και απιστίας στην αιωνιότητα από τον οποίο ας ευχηθούμε να μας λυτρώσει ο Αναστάς Ιησούς Χριστος με τις πρεσβείες των Αγίων Του Μαθητών και Αποστόλων. Αμήν!
π. Χριστοφόρος
