Καλὴ ἡμέρα !

Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα !
Δύναμη καὶ πνευματικὴ βοήθεια σὲ ὅλους μας ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου !

Τῆς Ἀναλήψεως

Τῆς Πεντηκοστῆς

Τῆς Μεσοπεντηκοστῆς

Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Μεγάλες ἑορτὲς ποὺ δὲν εἶναι τόσο λαοφιλεῖς ἀφοῦ δὲν γιορτάζουν ὀνόματα .

Ἂν δὲν πανηγυρίζει κάποιος ναὸς τὶς ἡμέρες αὐτές , δὲν ὑπάρχει διάθεση ἐκκλησιασμοῦ , μετοχῆς στὴν θ. Κοινωνία καὶ προσφορὰ ἀρτοκλασίας ἢ προσφόρου στὸν ναό . Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ μοιράζεται στὸν ναὸ γιὰ νὰ πᾶμε νὰ τὸ πάρουμε .Γιὰ Παράδειγμα τῶν Βαιων πᾶμε νὰ πάρουμε βαγια , τοῦ Σταύρου πᾶμε νὰ πάρουμε βασιλικό , τῶν Θεοφανιων πᾶμε νὰ πάρουμε Ἁγιασμὸ κλπ.

Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν θεολογική , σωτηριολογικη καὶ βαθύτερη ἔννοια τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν Ἑορτῶν διαβάζοντας σχετικὰ κείμενα , κυρίως τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀνακαλύπτοντας τοὺς ἀνεκτίμητους θησαυρούς τους ;

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐλογεῖ!

Μιὰ προσευχὴ στὸ Χριστὸ ἀπὸ τὴν τρίτη ὥρα (μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία ποὺ γίνεται κυρίως στὶς ἱερὲς μονὲς στὶς 9 τὸ πρωί.

Ταχεῖαν καί σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοῖς δούλοις σου, Ἰησοῦ, ἐν τῷ ἀκηδιάσαι τά πνεύματα ἡμῶν, μή χωρίζου τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἐν θλίψεσι, μή μακρύνου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν περιστάσεσιν, ἀλλά ἀεί ἡμᾶς πρόφθασον. Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥς περ καί τοῖς Ἀποστόλοις σου πάντοτε συνῇς, οὕτω καί τοῖς σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαυτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν, καί δοξολογῶμεν τό πανάγιόν σου Πνεῦμα.

μετάφραση:

Ἄμεση καὶ σταθερὴ παρηγοριὰ δῶσε σὲ μᾶς τοὺς δούλους σου ,Ἰησοῦ, ποὺ ἡ σκέψη μας κουρασμένη δὲν μπορεῖ νὰ σὲ ἀναζητήσει. Μὴν ἀποχωριστεῖς ἀπὸ τὶς ψυχές μας ὅταν βιώνουμε θλίψεις, μὴν ἀπομακρυνθεὶς ἀπὸ τὸ μυαλό μας ὅταν εἴμαστε ἐμπεριστστοι ἀλλὰ πάντα νὰ εἶσαι κοντά μας. Πλησίασε καὶ ἐμᾶς , πλησίασε μᾶς ἐσὺ ποὺ εἶσαι παντοῦ παρών. Ὅπως πάντα ἤσουν μαζὶ μὲ τοὺς Ἄποστολους Σου ἔτσι ἕνωσε μὲ σένα ὅσους σὲ ποθοῦν , Εὔσπλαχνε, γιὰ νὰ μποροῦμε ἔτσι ἑνωμένοι μαζί Σου νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ δοξολογοῦμε τὸ Πανάγιό Σου Πνεῦμα.

——

Ὁ χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι πάντοτε πιθανὸς σὲ κάθε δυστυχία καὶ θλίψη. Ὁ ὑμνωδὸς ἐκφράζει τὴν ἀγωνία του καὶ τὴ θερμὴ παράκληση στὸν Θεό, ποὺ εἶναι «πανταχοῦ παρών», νὰ πλησιάσει αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀγαποῦν καὶ τὸν ποθοῦν καὶ νὰ τοὺς παρηγορήσει. Νὰ γίνει γρήγορη καὶ σταθερὴ παρηγοριά, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ ἐπιτευχθεῖ μόνο μὲ τὴν ἑνότητα ποὺ ὁ Χριστός, ὅπως χάρισε στοὺς Ἀποστόλους, θὰ χαρίσει καὶ στοὺς ἑκάστοτε μαθητές του, ἔτσι ὥστε ἑνωμένοι καὶ ἀγαπημένοι νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ δοξολογοῦμε τὸν Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἀδελφοσύνης.

Μερικές σκέψεις αυτοσυνειδησίας και μια προσευχή στην αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους

Εκκλησιασμός
————————
Οι περισσότεροι χριστιανοί εκκλησιάζονται
10-15 φορές το χρόνο,

α. Για εθιμοτυπικούς λόγους, για να δουν «θέαμα» (λαμπρές τελετές, άμφια των κληρικών , να ακούσουν λόγους περίτεχνους και ωραία ψαλμωδίες κ.α.). Τις ημέρες των αργιών όπου υπάρχει και ιδιαίτερο τελετουργικό (λιτανίες, μεγάλη Εβδομάδα, Θεοφανείων, εορτές ναών…). Για να πάρουν κάτι ως ευλογία: βάγια, άρτο, λουλούδια, βασιλικό , αγιασμό κ.α.

β. Για να συναντήσουν τους ανθρώπους και να επικοινωνήσουν (οι ναοί είναι σημεία συνάντησης).

γ. για να συμμετέχουν  σε γάμους, βαπτίσεις και κηδείες και «κοινωνικές υποχρεώσεις» κατά κύριο λόγο.

Άλλοι λόγοι που προσέρχονται οι χριστιανοί στον ναό:

δ. όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι από τον Θεό μέσω των ιερών μυστηρίων και ζητούν από τον ιερέα να τους τελέσει ιερό ευχέλαιο, αγιασμό η να τους διαβάσει ειδικές ευχές σε διάφορες περιστάσεις, (π.χ. όταν ασθενούν βαρειά οι ίδιοι ή κάποιος συγγενής ή φίλος τους κ.α.) ίσως μετά από μια μεγάλη αποτυχία ή κάτι δυσάρεστο στη ζωή τους, ή όταν επηρεάζονται (ή νομίζουν πως επηρεάζονται) από τον διάβολο με επιβουλή, βασκανία, διχόνοιες στα ζευγάρια, μαγεία, «γλωσσοφαγία» .

ε. για να προσευχηθούν ατομικά όταν αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα. Για να παρουσιάσουν αυτά τα προβλήματα στον ιερέα ως εξομολόγηση. Γράφω «ως εξομολόγηση» επειδή η μόνο παρουσίαση  των προβλημάτων μας, χωρίς μετάνοια και εξαγόρευση  των αμαρτιών μας,  δεν είναι εξομολόγηση.

στ. για να ζητήσουν οικονομική βοήθεια, για  να «καταξιωθούν»  στο χωριό ή την πόλη που ζουν, με την παρουσία τους στο ναό. Αυτό τους προσφέρει μια «υπόσταση» ένα «καλό όνομα» κυρίως όταν κατάγονται από άλλη πόλη ή είναι αλλοδαποί. Πολλοί μάλιστα αλλοδαποί επιδιώκουν να βαπτιστούν για τους λόγους αυτούς, χωρίς να τους απασχολεί  η ουσία της πίστης και η ενεργός ένταξή τους στην  Ορθόδοξη Εκκλησία.

Υπάρχουν χριστιανοί που προσέρχονται στους ναούς και στις ιερές ακολουθίες «θεματικά». Για παράδειγμα μόνο την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μόνο στους Χαιρετισμούς, μόνο σε αγρυπνίες, μόνο όταν λειτουργούν εξωκλήσια, μόνο σε ενοριακές εκδηλώσεις, εκδρομες και άλλες δραστηριότητες.

Οι πιο τακτικά εκκλησιαζόμενοι (50-60 ή και περισσότερες φορές το χρόνο) προσέρχονται κατά κύριο λόγο από συνήθεια «έτσι τα βρήκαμε από τους γονείς μας..», λέγουν. Είναι «οι χριστιανοί των Κυριακών». «Η Εκκλησία είναι η συνήθειά μου, το χόμπι μου, δεν μπορώ να μην έρχομαι, κάτι μου λείπει όταν απουσιάζω» μου είχε πει κάποιος, επι λέξει. Μια μερίδα των πιστών, επίσης, προσέρχεται τακτικά, αφού έχει συνειδητοποιήσει την πολλαπλή ψυχική ωφέλεια του εκκλησιασμού και γενικότερα της συμμετοχής στην ενοριακή ζωής.

Κάποιοι άλλοι εκκλησιάζονται μόνο σε μοναστήρια.

Κάποιο άλλοι εκκλησιάζονται σε διάφορους ναούς σπάνια και περιστασιακά, χωρίς να έχουν σημείο αναφοράς.

Οι ακόμη τακτικότερα εκκλησιαζόμενοι (σε κάθε ιερή ακολουθία) είναι συνήθως είτε υποψήφιοι κληρικοί ή μοναχοί ή ψάλτες και συνεργάτες.  Αυτοί έχουν έναν πρακτικό και επαγγελματικό λόγο που συχνάζουν στον ναό. Αν ερευνήσουμε τα βάθη της ψυχής τους,  δεν ξέρω αν θα βρούμε σε όλους (εμάς) και διαρκώς πραγματικό ζήλο και αγάπη για την εν Χριστώ ζωή και συνειδητοποίηση των αληθειών της πίστεως. Όλοι, άλλωστε, κοντά ή μακριά από τον ναό και την εκκλησιαστική ζωή έχουμε τον αγώνα μας, έχουμε κοινό αγώνα και  παλεύουμε με τον εαυτό μας πρώτα – πρώτα, με την  ολιγοπιστία, το κοσμικό φρόνημα και τον ίδιο τον διάβολο.

Αγιοπνευματική ζωή
———————————
Η πνευματική ή πιο σωστά η αγιοπνευματική ζωή είναι κάτι βαθύτερο. Διαβάζοντας τους βίους των αγίων θα το ανακαλύψουμε. Σχετίζεται άμεσα με το ιερό μυστήριο της εξομολόγησης (που έρχεται μετά από την μετάνοια) και με την τακτική (όχι εθιμοτυπική) προσέλευση στην θεία Κοινωνία. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Ύστερα, η αγιοπνευματική ζωή καλλιεργείται με την φιλανθρωπική δράση αρχίζοντας από το χώρο της ενορίας, με την δημιουργικότητα,  με την ανάπτυξη της αγάπης και της αλληλοβοήθειας, με την διάθεση των ιδιαίτερων χαρισμάτων του καθενός στην εκκλησιαστική κοινότητα και με την  κατάρτιση,  δηλαδή την συμμετοχή στο κήρυγμα, στις συνάξεις κατήχησης και άλλες ευκαιρίες πνευματικής ανάτασης και διάδοσης των αληθειών της πίστεως και στήριξης της εν Χριστώ ζωής σε καθημερινή βάση.  Αυτό επιτυγχάνεται σταδιακά με την συμμετοχή μας στη θεια Λατρεία, με  την προσωπική προσευχή, με την νηστεία και την μελέτη της Αγίας Γραφής.

Ερωτήσεις για προβληματισμό:
————————————-
1.Σε τι διαφέρει, τελικά, η εκκλησιαστική ζωή από την κοσμική μας ζωή;

2. Η πίστη του ανθρώπου στον Τριαδικό Θεό εξαρτάται  από το πόσο τακτικά εκκλησιάζεται;

3. Νοηματοδοτεί η πίστη την ζωή μας σε όλες τις πτυχές της;

4. Αφού οι πρόγονοί μας τηρούσαν πολύ πιο πίστα από εμάς τις εκκλησιαστικές παραδόσεις και την νηστεία και ήταν πιο τακτικοί στον εκκλησιασμό, γιατί δεν κατάφεραν να μας το μεταδώσουν; Αν μας το μετέδωσαν, εμείς το αυξάνουμε; Εμβαθύνουμε σε αυτό; Εμείς, γιατί δυσκολευόμαστε (στην περίπτωση που δυσκολευόμαστε) να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την πίστη και τις ευλογημένες συνήθειες του εκκλησιασμού, της νηστείας της προσευχής, του πνευματικού αγώνα; Σε τι υστερούμε; Φταίει μόνο η ανωριμότητα των παιδιών, αφού είναι ακόμη ανήλικα;

5. Στέλνουμε τα παιδιά μας στο κατηχητικό; Έχουμε καλή άποψη για το κατηχητικό; Νομίζουμε  πως το κατηχητικό  θα ωφελήσει τα παιδιά μας το ίδιο ή και περισσότερο από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ποδόσφαιρο και άλλες δραστηριότητες ποικίλου ενδιαφέροντος, ή το θεωρούμε άχρηστο και χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης;

6. Μήπως οφείλεται η αποστασιοποίησή μας από την εκκλησιαστική ζωή, στην αλλαγή του τρόπου ζωής τις τελευταίες δεκαετίες (όπου η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν τον κύριο λόγο σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας) ή υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι;

7. Θα παροτρύναμε το παιδί μας ευχαρίστως,  αν και το ίδιο το επιθυμούσε από μόνο του και υπήρχαν  οι σχετικές προϋποθέσεις, να γίνει κληρικός, πρεσβυτέρα, μοναχός ή μοναχή;

Ο δρόμος της αυτοσυνειδησίας
————————————
Όντως δύσκολος ο αυτοπροσδιορισμός ενός σύγχρονου ανθρώπου και μάλιστα εφήβου ή νέου μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε. Εξίσου δύσκολη και η συνειδητή σχέση του με την παράδοση, το παρελθόν του τόπου του και με την πίστη του και την θρησκευτική παράδοση των προγόνων του. Μάλλον αρχίζει σήμερα  να τα εγκαταλείπει  όλα αυτά και να προσανατολίζεται σε πιο χρηστικές ενασχολήσεις όπου κυριαρχεί η εμπειρία και η εναλλαγή εμπειριών, η ατομική καλοπέραση, η πρόσκαιρη απόλαυση και η εξασφάλιση πόρων διαβίωσης με όσο γίνεται λιγότερη ανθρώπινη επικοινωνία σε πραγματικό- φυσικό χρόνο. Το διαδίκτυο κυριαρχεί πλέον στις επικοινωνίες. Η «εικόνα», το θέαμα και η αυτοματοποιημένη αντίδρασή μας προς αυτή, όπως έχουμε οδηγηθεί ακολουθώντας μαζικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι από τις βασικότερες πηγές (αυτό)ικανοποίησης και αυτοεπιβεβαίωσης του ανθρώπου. Δεν ενθουσιαζόμαστε όμως, όσο εύκολα και συχνά απογοητευόμαστε. Να σημειώσουμε εδώ πως οι διαθέσεις αυτές του ανθρώπου, όπως τις περιγράψαμε αμέσως προηγουμένως, δεν εισήλθαν τώρα, τα τελευταία χρόνια, στην ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου ούτε η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο είναι πιο καλή ή πιο κακή από αυτή του παρελθόντος. Άλλαξαν όμως οι συνθήκες ζωής και οι επιλογές του ανθρώπου έγιναν πολύ περισσότερες.
Χωράει, άραγε,  η πίστη κάπου μέσα σε όλα αυτά;

Ο αληθινός Θεός, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι εξακολουθεί να είναι η πηγή και η αιτία  της ζωής μας και να οικονομεί μέσα στο πέρασμα των αιώνων την σωτηρία του ανθρώπου με κάθε τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης της Εκκλησίας.

Τα αιώνια είναι κρυμμένα μέσα στα φθαρτά. Η εικόνα (δεν εννοώ μόνο την αγιογραφία, τα ιερά εικονίσματα δηλαδή, αλλά και γενικότερα την έννοια  του εικονισμού ως συμβολισμού του αθέατου κόσμου μέσω του ορατού συμβόλου) κάτι περιγράφει, κάτι εικονίζει, δεν είναι κάτι που έφτιαξε η φαντασία μας ούτε την απολυτοποιούμε. Το περιβάλλον μέσα στον ιερό ναό με την όλη του διακόσμηση και το τελετουργικό των ιερών ακολουθίων και κυρίως της θείας λειτουργίας, κάτι θέλουν να μας θυμίσουν , κάτι μας διδάσκουν ,  κάπου μας παραπέμπουν. Ας το ανακαλύψουμε. Ας κατηχηθούμε για να το γνωρίσουμε. Ας το ερευνήσουμε. Μάλλον, ας ζητήσουμε προσευχόμενοι  να μας αποκαλυφθεί!

Αγαπητοί μου ! Από σήμερα (1/9) αρχίζει το νέο εκκλησιαστικό έτος.
Να είναι για όλους μας ευλογημένο και καρποφόρο !
Σας παρακαλώ και σας προσκαλώ σε μια σχέση αληθείας με το νόημα της ζωής μας, με τον εαυτό μας τα πάθη και τα χαρίσματά μας , τις επιλογές μας και τις καθημερινές προσωπικές  ή κοινές  επιδιώξεις μας. Όλα οδηγούν στο «εγώ» σήμερα και στην απομόνωση, στον φόβο και στην απώλεια νοήματος για το οτιδήποτε. Δεν βασίζεται η ζωή μας σε αρχές αλλά σε ατομικά δικαιώματα. Θλιβερή διαπίστωση. Ας ψάξουμε την κινητήρια δύναμη για μια επανεκκίνηση : την αγάπη! Σας καλώ και σας παρακαλώ, λοιπόν, να πλαισιώσετε την ενοριακή ζωή και τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες που προγραμματίζει για όλες τις ηλικίες. Πάνω και πρώτα από όλα ,οφείλω να σας υπενθυμίσω, τίθενται τα ιερά μυστήρια της Ιεράς εξομολογήσεως και της θείας Κοινωνίας. Χωρίς αυτά, απλά θα είμαστε  μόνο  για τις εκδηλώσεις και παρατρεχάμενοι όπου είναι κόσμος και όπου γίνεται μάζωξη. Δεν μας ωφελεί. Δεν έχει κάποιο νόημα. Χωρίς Χριστό, όλα είναι μάταια! Ας δώσουμε όλο μας το είναι στο Χριστό! Ας αγαπήσουμε τον Χριστό! Πρώτος και θεμελιώδης στόχος μας για την νέα εκκλησιαστική χρόνια!

Ας Τον παρακαλέσουμε με όλη μας την ψυχή:

Προσευχή για το νέο ξεκίνημα
———————————————-
Δώσε, Κύριε, βάθος στην πίστη μας και νόημα στις εκδηλώσεις ευλάβειας προς Εσένα! Βοήθησε μας να Σε ανακαλύψουμε πίσω από τον τύπο και την παράδοση. Βοήθησε μας να θελήσουμε να δώσεις νόημα στη ζωή μας. Πάρε από πάνω μας την τυπολατρεία, την λατρεία της ύλης, την ακηδία (τεμπελιά), την επανάπαυση, την άγνοια, την αμάθεια, την συνήθεια, τον εγκλωβισμό μας στη γνώμη των άλλων και στην υποκρισία. Αξιοποίησε ό,τι καλό έχουμε μέσα μας και ανάστησέ μας όσο είμαστε σε αυτή την επίγεια ζωή! Αμήν !

π. Χριστοφόρος

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ π. Χριστοφόρος

Επειδή σε πολλές περιπτώσεις κάποιοι άνθρωποι απρόσμενα πέθαναν σε ξένη χώρα, είτε στη θάλασσα, είτε σε δύσβατα βουνά, σε γκρεμούς και χαράδρες, από πείνα ή επιδημίες, σε πολέμους, σε πυρκαγιές, σε υπερβολικό ψύχος και υπέστησαν τον θάνατο κάτω από διάφορες συνθήκες, ίσως ακόμη, όντας φτωχοί ή άποροι και να μην αξιώθηκαν να μνημονευθούν με τις καθιερωμένες ψαλμωδίες και μνημόσυνα, οι Άγιοι Πατέρες, κινούμενοι από φιλανθρωπία, θέσπισαν να τελούνται κοινά μνημόσυνα από όλη την Εκκλησία για όλους αυτούς, συνεχίζοντας την παράδοση των Αγίων Αποστόλων. Έτσι περιλαμβάνονται όσοι κεκοιμημένοι  δεν έτυχαν της καθιερωμένης ξεχωριστής τιμής και μνημόνευσης  εξ αιτίας κάποιου  συμβάντος, να συμπεριλαμβάνονται και αυτοί στην κοινή σημερινή μνημόνευση και μας δίδαξαν πως είναι μεγάλη η ωφέλεια που δέχονται οι ψυχές όλων αυτών από την δική μας μνημόνευση και προσευχή. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν,  η Εκκλησία του Θεού επιτελεί την μνήμη των ψυχών. Ἐνας άλλος λόγος για την σημερινή κοινή μνημόνευση είναι το ότι πρόκειται  αύριο, Κυριακή της Απόκρεω, να μας προβάλλει την δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ζητάει , λοιπόν, το έλεος του Θεού που δεν εξαπατάται και είναι φοβερός Κριτής, ώστε να τους περιβάλλει με την γνωστή Του προς εμάς συμπάθεια και να τους κατατάξει στην απόλαυση των αιωνίων αγαθών τα οποία μας έχει υποσχεθεί. Επίσης, αφού οι Άγιοι Πατέρες πρόκειται την επόμενη Κυριακή να μας παρουσιάσουν την έξοδο του Αδάμ από τον Παράδεισο, σκέφτηκαν κατά κάποιο τρόπο να μας ξεκουράσουν λίγο μέσω της σημερινής ανάμνησης του τέλους της παρούσης ζωής και της ανάπαυσης  από όλα όσα διαπράξαμε στον παρόντα βίο, θέτοντας με τον θάνατό μας μια νέα αρχή. Το τελευταίο από τα ανθρώπινα έργα είναι η εξέτασή μας από τον αδέκαστο Κριτή. Με όλα τα παραπάνω παραδείγματα και τις συγκλονιστικές διδασκαλίες , επιθυμούν να μας αφυπνίσουν έντονα και πρόθυμους  να μας  οδηγήσουν σταδιακά στον προκείμενο αγώνα της νηστείας. Πάντοτε την ημέρα του Σαββάτου θυμόμαστε τις ψυχές των κεκοιμημένων, γιατί Σάββατο στα εβραϊκά σημαίνει την κατάπαυση. Έτσι λοιπόν και οι αποβιώσαντες  σταμάτησαν με τον θάνατό τους όλες τις βιοτικές μέριμνες και όλα όσα ορίζουν τον ανθρώπινο βίο. Γι’ αυτό έχει επικρατήσει την ημέρα του Σαββάτου να ευχόμαστε για την ανάπαυση των ψυχών τους. Το παρόν Σάββατο μνημονεύουμε γενικώς , παρακαλώντας για κάθε κεκοιμημένο ευσεβή χριστιανό. Γνωρίζοντας, λοιπόν, οι θείοι Πατέρες ότι τα όσα γίνονται υπέρ των τεθνεώτων, δηλαδή τα μνημόσυνα, οι ελεημοσύνες, οι θείες λειτουργίες,  παρέχουν σε αυτούς ανακούφιση και ωφέλεια, όλως ιδιαιτέρως θέσπισαν να αναπέμπονται δεήσεις σήμερα από ολόκληρη την Εκκλησία, καθώς παρέλαβαν, όπως είπαμε, από τους Αγίους Αποστόλους  και το αναφέρει και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Το ότι ωφελούν τις ψυχές όσα γίνονται, είναι φανερό και από άλλα πολλά αλλά και από την διήγηση του Αγίου Μακαρίου, ο οποίος όταν βρήκε ένα ξηρό κρανίο περνώντας από έναν δρόμο κάποτε  και απηύθυνε προς αυτό την ερώτηση αν στον Άδη οι νεκροί έχουν ποτέ κάποια αίσθηση παρηγοριάς, το κρανίο αποκρίθηκε: «Πάτερ, έχουν μεγάλη παρηγοριά οι ψυχές όταν προσεύχεσαι γι΄ αυτές». Αυτό το πληροφορήθηκε ο μεγάλος αυτός όσιος, γιατί παρακαλούσε το Θεό και ζητούσε διακαώς να μάθει αν όντως ωφελούνται οι ψυχές των νεκρών από τις δεήσεις που κάνουμε εμείς υπέρ αυτών από την εδώ ζωή. Αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος έσωσε με την προσευχή του τον βασιλιά Τραϊανό και άκουσε μετά τη φωνή του Θεού να του λέει πότε ξανά να μην προσευχηθεί υπέρ ασεβούς ανθρώπου. Αλήθεια είναι και αυτό που ιστορείται για τον θεομάχο βασιλέα Θεόφιλο, ότι η Βασίλισσα Θεοδώρα, με τη βοήθεια των Αγίων και Ομολογητών ανδρών, τον έβγαλε από την κατάσταση της τιμωρίας που βρισκόταν και των έσωσε. Θεωρεί, επίσης,  ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος  αγαθές και ωφέλιμες  τις κάθε είδους προσφορές υπέρ των τεθνεώτων, όπως διαβάζουμε στον επιτάφιο λόγο του προς τον αδερφό του Καισάριο. Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον ερμηνευτικό του λόγο επί της προς Φιλιππισίους επιστολής αυτό λέει: «Ας σκεφτούμε πώς  θα ωφελήσουμε αυτούς που έφυγαν από κοντά μας. Ας τους δώσουμε την βοήθεια που μπορούμε. Αναφέρομαι στις ελεημοσύνες και στις προσφορές. Όλα αυτά παρέχουν μεγάλη ωφέλεια σε αυτούς και μεγάλο κέρδος και βοήθεια, γιατί δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλα αυτά έχουν θεσμοθετηθεί και παραδοθεί στην Εκκλησία του Θεού από τους πάνσοφους Μαθητές του Χριστού,  οι οποίοι  εγγυώνται,  όπως και εγώ, πως η μνημόνευση των ονομάτων από τον λειτουργό ιερέα ενώπιον των φρικτών μυστηρίων,  μας ενώνει  με τον Δικαιοκρίτη Θεό αλλά και μεταξύ μας  ζώντες και τεθνεώτες, όλους όσους αναγράφουμε στο χαρτί που προσκομίζουμε,   τέκνα και συγγενείς , χωρίς να ξεχνάμε και τους πτωχούς». Αναφέρει επίσης ο Μέγας Αθανάσιος, ότι αν κάποιος  πεθάνει  και στον αέρα ακόμη και διαμελιστεί το σώμα του, μην αρνηθείς να προσφέρεις στον τάφο του, υπέρ της ψυχής του, λάδι και κεριά και να επικαλεσθείς Χριστόν τον Θεόν, γιατί είναι ευπρόσδεκτα όλα αυτά και τελέσφορα για τον κεκοιμημένο. Αν αυτός που απεβίωσε ήταν αμαρτωλός, θα συγχωρεθούν  τα αμαρτήματά του με αυτά που θα προσφέρεις, αν ήταν δίκαιος,  θα του προσθέσεις περισσότερη ανταμοιβή. Αν όμως  ο κεκοιμημένος όντας ξένος και άπορος, δεν έχει κανέναν συγγενή ή φίλο να φροντίσει όλα αυτά τα ψυχικά και να προσφέρει τα απαραίτητα, ο δίκαιος και φιλάνθρωπος Θεός, θα  προσθέσει αναλόγως  και σε αυτόν το έλεός Του, ακόμη και μέσα από την ανέχεια του κεκοιμημένου. Άλλωστε και αυτός που  προσφέρει υπέρ αυτών, συμμετέχει στην πνευματική ωφέλεια, αφού δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τη σωτηρία του πλησίον του. Αυτό συμβαίνει και σε όποιον αλείφει  κάποιον άλλον με μύρο. Πρώτα ευωδιάζει από το μύρο ο ίδιος. Αντιθέτως, όποιος αγνοεί και δεν πραγματοποιεί τις υποθήκες και επιθυμίες  του κεκοιμημένου σχετικά με τις μετά θάνατον φροντίδες των συγγενών του προς αυτόν και γενικώς όλες τις προς ωφέλεια της ψυχής των αποβιωσάντων παραδόσεις, λαμβάνει σίγουρα κρίμα στην ψυχή του. Μέχρι να γίνει η δευτέρα Παρουσία, όσα γίνονται υπέρ των κεκοιμημένων είναι ωφέλιμα, ακόμη και γι΄ αυτόυς που όσο ζούσαν  έκαναν έστω και λίγες αγαθές πράξεις, όπως μας διακηρύττουν οι άγιοι Πατέρες. Ακόμη κι αν υπάρχουν  προς σωφρονισμό στην Αγία Γραφή κάποιες σχετικές διατυπώσεις που αναφέρονται στους αμελείς,  ως επί το πλείστον νικά η φιλανθρωπία του Θεού. Αν  η ζυγαριά μεταξύ καλών και κακών έργων είναι ισόπαλη, νικάει η φιλανθρωπία του Θεού. Αν ακόμη υπερτερούν λίγο τα αισχρά έργα, πάλι επικρατεί το υπεράγαθο του Θεού. Ας έχουμε υπόψη μας πως εκεί, στην μετά θάνατον ζωή, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και όσοι γνωρίζονταν ήδη μεταξύ τους και όσοι δεν έχουν ξαναειδωθεί ποτέ, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμπαιραίνοντάς το από την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Να διευκρινιστεί πως δεν θα είμαστε με κάποια σωματική μορφή όπως η τωρινή,  θα είμαστε σε μία ηλικία όλοι, θα απαλειφθούν τα σωματικά γνωρίσματα που λάβαμε από τη γέννησή μας, θα έχουμε ενεργούς όμως τους διορατικούς οφθαλμούς της ψυχής. Λέγει σχετικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον επιτάφιο λόγο του προς τον αδελφό του Καισάριο:  «Τότε θα σε δω, Καισάριε, φωτεινό, ένδοξο, όπως μου εμφανίστηκες στα όνειρά μου πολλές φορές, αγαπημένε μου αδελφέ». Ο μεγάλος Αθανάσιος, αν και δεν το λέει έτσι  ξεκάθαρα σε όσα γράφει προς τον άρχοντα Αντίοχο, το τονίζει  όμως στον λόγο του υπέρ των Κεμοιμημένων. Λέει δηλαδή,  πως μέχρι την κοινή ανάσταση θα μπορούν οι Άγιοι (όσοι θα σωθούν) να αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο και να ευφραίνονται μαζί. Οι αμαρτωλοί και αυτό ακόμη θα στερηθούν. Οι δε  Άγιοι Μάρτυρες, έχουν την δωρεά από τον Θεό να βλέπουν τις δικές μας πράξεις,  να μας επισκέπονται , να επικοινωνούν μαζί μας. Τότε, στη Δευτέρα Παρουσία, όλοι θα γνωρίζονται μεταξύ τους.  Θα αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο. Τότε θα αποκαλυφθούν όλα όσα κρατούσε κρυφά ο καθένας. Ας γνωρίζουμε ακόμη πως  μέχρι την δευτέρα Παρουσία, οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται σε έναν ξεχωριστό τόπο και οι αμαρτωλοί επίσης  έχουν τον δικό τους τόπο. Οι μεν χαίρονται έχοντας  ελπίδα, οι δε λυπούνται περιμένοντας  τα δεινά. Δεν έζησαν ακόμη την εκπλήρωση της υπόσχεσης για τα αιώνια αγαθά  οι Άγιοι, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ο Θεός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς». Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πως όλοι όσοι έπεσαν σε γκρεμούς και όσοι αφανίστηκαν από πνιγμό, από φωτιά, από κρύο, πείνα και από τα λεγόμενα θανατικά, δεν τα έπαθαν αυτά κατ’εντολήν του Θεού. Αυτά είναι κρίσεις του Θεού ανεξερεύνητες. Από αυτά άλλα γίνονται με αποφάσεις του Θεού, είναι δηλαδή θέλημά Του,  άλλα κατά παραχώρηση του Θεού, άλλα γίνονται για να ειδοποιηθούν για κάτι οι άνθρωποι μέσω της επικείμενης απειλής και να σωφρονιστούν. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα πριν γίνουν και με το θέλημά Του γίνονται όλα. Γι’ αυτό και το ιερό Ευαγγέλιο λέει για τα πουλάκια. (Ματθ.10,29). Δεν προκαθορίζει όμως τι θα γίνει, εκτός από κάποιες περιπτώσεις που κάποιος πνίγεται, άλλος πεθαίνει νέος, άλλος πεθαίνει γέρος, άλλος νήπιο. Αλλά μια φορά όρισε ολόκληρο τον ανθρώπινο χρόνο ζωής και τους τρόπους που θα πεθαίνουν οι άνθρωποι. Μέσα στα πλαίσια του χρόνου ζωής που όρισε για τον καθένα, εντάσσονται και οι τρόποι του θανάτου. Δεν ορίζει ο Θεός τον τρόπο του θανάτου καθενός από την αρχή, αλλά τον γνωρίζει. Ανάλογα με τον τρόπο ζωής του καθενός, η θεία βούληση σχεδιάζει και τον χρόνο και τον τρόπο του θανάτου του. Λέγει ο μέγας Βασίλειος πως υπονοεί ο Θεός τον προορισμό της ζωής μας με τη φράση της Αγίας Γραφής «Γη ει και εις γην απελεύση» (είσαι από  χώμα και θα καταλήξεις στο χώμα). Ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους γράφει και τους λέει πως εξ αιτίας του ότι μεταλαμβάνετε όντες  ανάξιοι, γι’ αυτό ανάμεσά σας ασθενούν,  αρρωσταίνουν και πεθαίνουν πολλοί. Και ο Δαυΐδ λέει: «Μη με πάρεις κοντά σου στα μισά μου χρόνια». Και αλλού: «Δες, έκανες τις μέρες μου ένα μέτρο σπιθαμής και ο καιρός της ζωής μου είναι ένα τίποτε μπροστά σου».  Και ο Σολομών: «Γιέ τίμα τον πατέρα σου, για να ζήσεις πολλά χρόνια και για να μην πεθάνεις όταν δεν θα είναι η ώρα σου». Και στο βιβλίο του Ιώβ ο Θεός λέει προς τον Ελιφάζ : «Θα σας είχα εξολοθρέψει αν δεν ήταν ο Ιώβ, ο δούλος μου ο πιστός». Ώστε αποδεικνύεται από αυτά ότι δεν υπάρχει προκαθορισμένο το τέρμα της ζωής , αλλά αν κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως υπάρχει, τότε θα θέταμε ως όριο της ζωής μας τη θέληση του Θεού. Σε όποιον  ο Θεός θέλει, προσθέτει χρόνια, σε άλλον τα ελαττώνει, οικονομώντας και φροντίζοντας όλα για το συμφέρον μας και όταν Αυτός θέλει, οικονομεί και τον τρόπο και τον χρόνο. Το όριο της ζωής εκάστου, όπως λέει ο Μέγας Αθανάσιος, είναι η θέληση και η βουλή του Θεού και προσθέτει: «Με το λόγο σου και με το βάθος των κριμάτων σου, Χριστέ,  θα με γιατρέψεις». Ο Μέγας Βασίλειος λέει σχετικά πως οι θάνατοι έρχονται όταν ολοκληρωθεί το όριο της ζωής. Όριο της ζωής μας, ονομάζουμε το θέλημα του Θεού. Αν ήταν προκαθορισμένο το όριο της ζωής μας, τότε τί ανάγκη θα είχαμε τον Θεό, τους γιατρούς και το να ευχόμαστε για τα παιδιά»;  Χρειάζεται να ξέρουμε και αυτό. Τα βαπτισμένα νήπια απολαμβάνουν την αιώνια χαρά, τα δε αβάπτιστα νήπια και τα παιδιά των ειδωλολατρών, ούτε στην χαρά ούτε στην τιμωρία θα πάνε. Αφού βγεί η ψυχή από το σώμα, δεν έχει καμιά φροντίδα για τα εγκόσμια πράγματα, αλλά φροντίζει πάντα για τα εκεί. Μνημόσυνα τρίτης ημέρας (Τρίτα) τελούμε γιατί την τρίτη ημέρα αρχίζει να φθείρεται η όψη του ανθρώπου. Των εννέα ημερών (Έννατα) γιατί όλο το σώμα αρχίζει να αλλοιώνεται και διασώζεται μόνο η καρδιά ακέραιη. Τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα τελούμε γιατί και η καρδιά ακόμη του ανθρώπου, χάνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γέννηση του ανθρώπου. Την Τρίτη ημέρα αρχίζει να διακρίνεται  η καρδία και την ένατη μπαίνει μέσα στο σώμα. Την τεσσαρακοστή ημέρα το σώμα παίρνει την τελική μορφή του .

Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

​Ο καθένας από μας, αδελφοί μου, έχει μια προσωπικότητα, έναν εαυτό, με δύο «όψεις», ο οποίος τον προσδιορίζει και τον διακρίνει.

​Η μία «όψη» του εαυτού μας η επιφανειακή,είναι ο χαρακτήρας μας ο κοινωνικός. Αυτό που φαίνεται και που σύμφωνα με αυτόν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον και να λέμε: «πόσο καλός ή πόσο κακός είναι, πόσο ευγενικός ή πόσο δύστροπος, πόσο φιλάνθρωπος ή πόσο τσιγκούνης, πόσο πνευματικός ή πόσο αδιάφορος στα πνευματικά».

Το κομμάτι αυτό του εαυτού μας φαίνεται και γίνεται αντιληπτό από τους άλλους, ώστε να μας αναγνωρίζουν και να μας χαρακτηρίζουν.

​Τις περισσότερες φορές, αυτό το οποίο θέλουμε να δείξουμε όλοι μας, είναι ο καλός μας εαυτός. Γιατί ζητάμε την αποδοχή και την αναγνώριση από τους άλλους. Γι΄ αυτό αρκετές φορές –αν όχι όλες- ο χαρακτήρας μας μπορεί να είναι φτιαχτός. Τις αδυναμίες και τις κακίες μας,τις κρύβουμε βαθειά μέσα μας. Τις καλύπτουμε.

​Η άλλη «όψη» του εαυτού μας, είναι εσωτερική, πιο βαθειά. Δεν είναι σε κοινή θέα και μπορούμε μόνο εμείς να έχουμε άμεση επαφή. Είναι ένας χώρος που μας επηρεάζει σημαντικά σε όλες τις πράξεις, τις ενέργειές και τις σκέψεις μας.

​Σκεφθείτε το χώρο αυτό του εαυτού μας, σαν ένα δοχείο με καπάκι. Αν ανοίξουμε το καπάκι και κοιτάξουμε μέσα μας, θα δούμε: πάθη, αδυναμίες, κακίες, αμαρτίες, βρωμιά….

​Έχουμε τρεις επιλογές:

Η πρώτη είναι να κλείσουμε το καπάκι και να μην ασχοληθούμε καθόλου με το μέρος αυτό του εαυτού μας. Αυτό σημαίνει, ότι οι αδυναμίες, τα πάθη, οι κακίες, οι αμαρτίες μας, σιγά – σιγά και ασυνείδητα θα κατατρώγουν τον εαυτό μας και θα επηρεάζουν, τις σκέψεις και τις πράξεις μας.

Η δεύτερη επιλογή μας, είναι να ανοίξουμε το καπάκι του κακού εαυτού μας και να τρομάξουμε. Να πανικοβληθούμε για τον κακό μας εαυτό και να απελπιστούμε και αδύναμοι πλέον να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις  κακές μας στιγμές.

Η τρίτη επιλογή και η πιο σημαντική, είναι να ανοίξουμε το σκοτεινό αυτό μέρος του εαυτού μας, να το εξετάσουμε και σιγά – σιγά, αφού το αποδεχθούμε να αρχίσουμε να το καθαρίζουμε, ώστε να μείνουμε απαλλαγμένοι από πάθη, αδυναμίες, αστοχίες και κακίες. Να γευθούμε δηλαδή τους καρπούς του καλού μας εαυτού, που όλοι κρύβουμε βαθειά μέσα μας, κάτω από τη βρωμιά και τα πάθη. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε, ότι αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει σε τέλειο βαθμό, πάντα θα έχουμε τις αδυναμίες μας και τις κακές μας στιγμές. Όμως ο Χριστός, μας δίδαξε το μέτρο και τον τρόπο που μπορούμε να τοκαταφέρουμε. Και αυτό φαίνεται στους αγώνες και στις προσπάθειες των Αγίων.

​Αυτό έκανε και η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, που σήμερα προβάλλεται στην Εκκλησία, προς το τέλος της Σαρακοστής –αφού έχουμε διανύσει περισσότερο από το μισό της- , για να μας δείξει ότι προϋπόθεση για να γιορτάσουμε το Πάσχα, είναι να καθαρίσουμε τον κακό μας εαυτό, με τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Το ακραίο παράδειγμά της, –αφού ήταν μια πόρνη-,  δείχνει ότι ο Χριστός είναι πατέρας, και ως πατέρας δεν ζυγίζει τις αμαρτίες μας, αλλά περιμένει με αγάπη την επιστροφή μας στο σπίτι Του. Αυτό έδειξε και με την άρνηση του Πέτρου. Ο απόστολος Πέτρος, τον αρνήθηκε λίγο πριν το πάθος Του. Ο Χριστός όχι μόνο δεν του το κράτησε αλλά όταν μετά την ανάστασή του η Μαρία η Μαγδαληνή συναντά τον άγγελο στον άδειο τάφο Του, αυτός της παραγγέλει: «Υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω…», γιατί ο Πέτρος όντας άπιστος, προδότης, δεν λογάριαζε τον εαυτό του ως ένα εκ των μαθητών. Είχε απαρνηθεί το Χριστό, κι αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος τον ονομάζειιδιαιτέρως, θέλοντας να τον βεβαιώσει, ότι η φιλία τους διατηρείται αλώβητη, κι ότι παραμένει αγαπητός όσο και τότε που ήταν έμπιστος. Ο Χριστός δηλαδή μας περιμένει να γυρίσουμε, ότι κι αν κάνουμε.  

​Η Αγία Μαρία από την εφηβική της ηλικία,ζούσε μια άστατη ζωή.  Εξέδιδε το σώμα της για δική της ευχαρίστηση και για την ευχαρίστηση των πελατών της. Τη βρωμιά αυτή, τη μετέφερε και στα Ιεροσόλυμα, στον τόπο που έζησε ο Χριστός τα τελευταία χρόνια της επίγειας παρουσίας Του. Ήταν η γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και θέλησε κι αυτή από συνήθεια–όπως οι περισσότεροι από ΄μας- να προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο. Μόλις έφτασε έξω από το Ναό, κι ενώ προσπαθούσε να μπει μέσα, εμποδίζονταν από κάποια αόρατη δύναμη και δεν έμπαινε. Η καρδιά της σκίρτησε, συγκλονήστηκε. Το γεγονός αυτό έγινε η αιτία να ανοίξει το καπάκι του κακού εαυτού της και να κοιτάξει μέσα βαθειά. Να δει τη βρωμιά και τις αμαρτίες της, που επί σειρά ετών την διέφθειραν και την απομάκρυναν από το σπίτι του Πατέρα, από τονΧριστό.  Μετάνιωσε για όλες τις ανήθικες πράξεις της, για την άστατη ζωή της και ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας για να μπει στο Ναό. Τελικά μπήκε χωρίς εμπόδιο πλέον, και προσκύνησε τον ζωοποιό Σταυρό. Ένιωσε το μυστήριο του Σταυρού. Κατάλαβε ότι ο Σταυρός του Χριστού τον οποίο όλοι από συνήθεια προσκυνούμε και κάνουμε, αποτελεί το σύμβολο που δηλώνει το συσχηματισμό μας, την αποδοχή μας δηλαδή του τρόπου που έζησε ο Χριστός (του τρόπου ύπαρξης του Χριστού). Με την πρόσφατη προβολή του Σταυρού, κατά την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, τον προσκυνήσαμε όχι για να φέρουμε στη σκέψη μας το πάθος Του και μετά να το ξεχάσουμε, όχι για να συγκινηθούμε, ένα συναίσθημα δηλαδή της στιγμής και τίποτε άλλο, αλλά για να δηλώσουμε, ότι ως χριστιανοί συμμετέχουμε στη ζωή του Χριστού. Δηλώνουμε, ότι κέντρο της ζωής μας είναι η ζωή του Χριστού. Το πάθος και η  Ανάσταση Του. Συμμετέχουμε κι εμείς στο πάθος Του κάθε στιγμή, σε κάθε δυσκολία, με τον αγώνα μας και τον κόπο μας. Αποδεχόμαστε στη ζωή μας αυτό που πέρασε Αυτός στο πάθος, με την ελπίδα της Ανάστασης, της ζωής δηλαδή κοντά Του. Με την ελπίδα, ότι πίσω από κάθε δυσκολία θα συναντήσουμε το Χριστό. Αυτόν που έπαθε για να αναστηθεί. Πρότυπό μας,λοιπόν, ο Χριστός. Κανένας άνθρωπος, κανένας αδελφός, κανένας γέροντας, αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Οι άγιοί μας, αγίασαν γιατί είχαν ως κριτήριο στη ζωή τους τη ζωή του Χριστού. Την τήρηση του θελήματός Του.

​Έτσι κι εμείς, για να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, πρέπει να μάθουμε από το πάθος Του. Να πάθουμε, να αγωνιστούμε, να κοπιάσουμε, τηρώντας το θέλημά Του για να φτάσουμε στην Ανάσταση, στη ζωή μαζί Του, όπως είπαμε.

​Η Αγία Μαρία συναισθάνθηκε, ότι προσκυνώντας τον Σταυρό του Χριστού αποδέχεται τη ζωή του Χριστού. Αποδέχεται ότι πρέπει να πάθει, να κοπιάσει, να αγωνιστεί για να καθαρίσει όλες τις βρωμιές της ψυχής της, και να Τον πλησιάσει. Κατάλαβε, ότι αυτό που φαίνεται (η ομορφιά της, η ευγένειά της, η κοινωνικότητά της, ο χαρακτήρας της) είναι κάτι το εξωτερικό, το φτιαχτό. Αυτό που έχει σημασία είναι ο εσωτερικός της κόσμος, που διαμορφώνει και επηρεάζει και τον εξωτερικό. Να προσαρμόσει τη ζωή της δηλαδή, με τη ζωή του Χριστού.

​Πολλές φορές, θέλοντας να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας για τις πράξεις μας λέμε: «Κάνω αυτό που κάνει ο τάδε ιερέας. Κάνω αυτό που κάνει ο τάδε γέροντας ή ο τάδε άνθρωπος που πηγαίνει στην εκκλησία».

Ή πάλι λέμε: «Α, εγώ έτσι είμαι, δεν αλλάζω!!!» Μ’ αυτές τις δικαιολογίες αποδεχόμαστε πράγματα που δεν έχουν καμιά σχέση με το θέλημα του Θεού, που είναι ο σκοπός μας.

​Κριτήριο λοιπόν της ζωής μας , είναι η ζωή του Χριστού. Αυτή πρέπει να μιμηθούμε κι όχι κάποιου ανθρώπου. Κριτήριο της ζωής των αγίων, είναι ο Χριστός κι όχι συνήθειες ανθρώπων.

Τη ζωή των Αγίων τη μελετάμε, γιατί έκαναν πράξη τη ζωή του Χριστού και όχι για να θαυμάσουμε τα δικά τους κατορθώματα.

​Δεν είναι όμως τυχαίο που η εκκλησία σήμερα, προς το τέλος της Σαρακοστής προβάλει τη ζωή και το παράδειγμα της Αγίας Μαρίας. Η Αγία Μαρία τόλμησε κι άνοιξε το δοχείο του κακού εαυτού της. Είδε τις ακαθαρσίες της και μετάνιωσε. Δεν τις έκρυψε, τις εξομολογήθηκεστον Άγιο Ζωσιμά, έναν ιερέα ασκητή, κι έτσι ξανασυνέδεσε τη ζωή της με το Χριστό, που είχε διασπάσει η αμαρτία. Στο πρόσωπο της Αγίας Μαρίας, καθρεφτίζεται η σημερινή κοινωνία των ανθρώπων. Εμείς οι άνθρωποι σήμερα, έχουμε διασπάσει τη σχέση μας με το Χριστό και τον έχουμε διώξει απ’ τη ζωή μας. Νιώθουμε αυτάρκεις με τις ηδονές, την καλοπέραση, τον ατομισμό και την αδιαφορία. Από τη μια  ο πολύς κόσμος, θεωρεί περιττό το Χριστό στη ζωή του. Από την άλλη εμείς, οι λίγοι Χριστιανοί , ενώ λέμε πως πιστεύουμε, στην πραγματικότητα έχουμε διώξει το Χριστό στην πράξη. Έχουμε μια πίστη βιτρίνας, επιφανειακή, και αρκούμαστε σ’ αυτή. Χωρίζουμε τη ζωή μας στην καθημερινή και την πνευματική ζωή. Λες και υπάρχουν δυο ζωές. Λες και η πνευματική ζωή είναι μια παράσταση, που πρέπει να δοθεί κατά τη διάρκεια του Κυριακάτικου Εκκλησιασμού ή κάποιας άλλης ακολουθίας, και στην υπόλοιπη ζωή μας μένουμε αδιάφοροι, ίδιοι με συμπεριφορά ανθρώπων που κάθε άλλο παρά χριστιανών θυμίζει.

​Αυτές τις μέρες, εν όψει του Πάσχα, όλοι θα τρέξουμε και μετανιωμένοι να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε τη Μεγάλη Πέμπτη. Όμως η πράξη αυτή της εξομολόγησης, έχει σχέση με αυτό που ένιωσε η Αγία Μαρία ή προσερχόμαστε τυπικά, από συνήθεια, για το καλό μας.

​Προσευχόμαστε στην Εκκλησία και στο σπίτι μας και συνέχεια μιλάμε και ακούμε για άφεση αμαρτιών. Πιστεύουμε πραγματικά σ’ αυτή την άφεση; Η απλώς ερχόμαστε στην εξομολόγηση από συνήθεια, για να αυτοδικαιωθούμε, όπως ο Φαρισαίος της παραβολής.

​Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός παραδίδοντάς μας την Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών»μας είπε να λέμε: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», δηλαδή μας ξεκαθάρισε, ότι αν δεν συγχωρούμε τις αμαρτίες των ανθρώπων , δεν θα μας συγχωρέσει κι Αυτός.

​Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία όρισε να αναφέρεται και στο Σύμβολο της Πίστεως,  στο «Πιστεύω», η άφεση των αμαρτιών: «Ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

​Φαίνεται, ότι κάνουμε κάποιο λάθος και όσον αφορά τη συγχώρηση των δικών μας αμαρτιών και όσον αφορά τη συγχώρηση που οφείλουμε να δίνουμε στους άλλους, για τις αμαρτίες τους,απέναντί μας.

​Ας πάρουμε όμως πρώτα το θέμα της συγχωρητικότητας του Θεού σε μας.

​Πολλές φορές ζητώντας από το Θεό να μας συγχωρέσει στην εξομολόγησή μας, στην πραγματικότητα του ζητάμε να δικαιολογήσει τις αμαρτίες μας. Αφού αραδιάζουμε ένα σωρό δικαιολογίες. Όλοι οι άλλοι φταίνε, εκτός από εμάς. Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά του «συγχωρώ» από το «δικαιολογώ». Όταν δικαιολογούμαστε στην εξομολόγηση, υποστηρίζουμε στην πραγματικότητα,  ότι δεν αμαρτήσαμε. Άρα δεν ζητάμε συγχώρεση. Έτσι,λοιπόν, όταν λέμε: «ζητώ τη συγχώρηση του Θεού», στην πράξη, είναι σαν να του λέμε «ζητώ από το Θεό να δεχθεί τις δικαιολογίες μου». Μένουμε με την εντύπωση ότι έχουμε μετανοήσει και συγχωρεθεί από το Θεό, ενώ αυτό που έχει γίνει στην ουσία είναι, ότι απλά έχουμε μείνει οι ίδιοι, ικανοποιημένοι από τις δικαιολογίες μας.

​Σ’ αυτή την κατάσταση όμως πρέπει να έχουμε υπόψη μας δύο πράγματα:

Αυτά για τη συγχώρηση του Θεού σε μας.

Ας έρθουμε και στην περίπτωση που εμείς πρέπει να συγχωρήσουμε τους άλλους.

​Βλέπουμε και σ’ αυτή την περίπτωση, ότι δεν είμαστε ειλικρινείς. Όταν συγχωρώ σημαίνει, ότι πρέπει πάση θυσία να εξαλείψω από την καρδιά μου, κάθε γεύση αγανάκτησης, κάθε επιθυμία να υποβιβάσω ή να πληγώσω, ή να ανταποδώσω το κακό στον άλλο. Εδώ το θέμα της δικαιολογίας παίρνει άλλη διάσταση. Ενώ όταν εγώ εξομολογούμαι θέλω να δικαιολογηθώ, ζωτώντας συγχώρηση, όταν χρειάζεται να συγχωρέσω κάποιον άλλο, δεν δέχομαι τη δικαιολογία του.Όταν πρόκειται για μας τους ίδιους, πολύ εύκολα  βρίσκουμε δικαιολογίες. Όταν πρόκειται για άλλους , δεν δεχόμαστε εύκολα τις δικαιολογίες τους.

​Το να είσαι όμως χριστιανός σημαίνει, ότι συγχωρείς εκείνο που δεν μπορεί να καλυφθεί από δικαιολογίες, γιατί ο Θεός έχει συγχωρήσει και σ’ ένα εκείνο που δεν καλύπτεται από δικαιολογίες.

​Αδελφοί μου, η τήρηση του θελήματος του Θεού δεν είναι θεωρία. Αποδεικνύεται καθημερινά από τον τρόπο που το εντάσσουμε στην κάθε στιγμή της ζωής μας. Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι συνάντηση και συμφιλίωση με το Θεό, από τον οποίο αποκοπήκαμε. Ο Χριστός, μας ονομάζει στο ευαγγέλιό Του φίλους του, αν κάνουμε αυτά που μας παραγγέλει (Ιωαν. 15,14). Είναι πατέρας μας, σύμφωνα με την παραβολή του Ασώτου. Το να ζητάμε τη συγχώρηση από το Θεό και να τη δίνουμε κι εμείς στους συνανθρώπους μας, δεν είναι μια πράξη συνήθειας, ένας τύπος, κάτι που το κάνουμε, αλλά δεν το πιστεύουμε. Είναι το θέλημα του Θεού. Κάτι δύσκολο, που θέλει αγώνα και προσπάθεια. Το να συγχωρείς τις αδιάκοπες προκλήσεις της καθημερινής ζωής, να εξακολουθείς δηλαδή να συγχωρείς την αυταρχική πεθερά, τον κατεξουσιαστικό σύζυγο, την γκρινιάρα γυναίκα, την εγωιστική κόρη, το δόλιο γιό, τον ενοχλητικό γείτονα, τον αχάριστοφίλο, τον εκμεταλλευτή συνάδελφο, ποιος μπορεί να το κάνει; Αυτό είναι δυνατό μόνο αν αληθινά  πράξουμε αυτό που καθημερινά –τυπικά ίσως- λέμε στις προσευχές μας: «συγχώρησε Κύριε τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε όσους έχουν αμαρτήσει απέναντί μας».  Η συγχώρηση του Θεού, προσφέρεται σε όλους μας, μόνο με αυτούς τους όρους. Το να αρνούμαστε να το κάνουμε ,είναι σαν να αρνούμαστε το έλεος του Θεού, σαν να αρνούμαστε, ότι είμαστε χριστιανοί. Ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος.