ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε’ ΛΟΥΚΑ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022

Το σημερινό ιερό Ευαγγελικό ανάγνωσμα της γνωστής μας παραβολής του πλούσιου και του Λαζάρου, αγαπητοί αδελφοί, σε όποια εποχή και να διαβαστεί και σε οποία συγκυρία, έχει μοναδική και διαχρονική αξία και δύναμη. Δίνει νέα προοπτική στον αγώνα μας. Με την προϋπόθεση πως κάνουμε έναν έστω υποτυπώδη αγώνα. Όχι αγώνα επιβίωσης και εξασφάλισης της ψυχοσωματικής μας ισορροπίας. Αυτόν τον κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς σε καθημερινή βάση. Εννοούμε τον αγώνα νοηματοδότησης της ζωής και επανεύρεσης της αιώνιας προοπτικής μας. Με μια λέξη αγώνα αγιότητας. Σε όσους κάνουν αυτόν τον αγώνα προς την αγιότητα, αγωνίζονται να ανακαλύψουν και να μεταμορφώσουν τα πάθη της ψυχής σε υγιής και παραγωγικές δυνάμεις που οδηγούν στον Θεό, έχει πολλά να πει και πολλά να διδάξει η σημερινή παραβολή.

Ας δούμε σύντομα τα μηνύματά της:
Ένας πλούσιος, εγκλωβισμένος στην φιλαργυρία και στην απολαυστική ζωή και ένας φτωχός εγκλωβισμένος στην επανάσταση των σωματικών αναγκών που δεν έχει τον τρόπο να καλύψει, με κυρίαρχη ανάγκη αυτή της πείνας. Αντιθέσεις μεγάλες και χάσμα μέγα μεταξύ τους. Στην μετά θάνατο ζωή δεν συναντώνται μεταξύ τους. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει. Μόνο που το χάσμα δεν είναι οικονομικής και κοινωνικής φύσεως όπως όταν ζούσαν στον κόσμο, αλλά οντολογικής, υπαρξιακής φύσεως. Ο πλούσιος, ανώνυμος, άγνωστος, χωρίς πλούτη υποφέρει στην μοναξιά της κόλασης. Ο Λάζαρος που το όνομα του στα εβραϊκά σημαίνει ο Θεός είναι βοηθός μου, απολαμβάνει την χαρά της κοινωνίας μετά του Θεού. Μόλις δώσαμε την περιγραφή για το τι είναι παράδεισος και τι κόλαση. Σε όσους δεν πιστεύουν σε αυτά, λέμε πως υπάρχει μια πρόγευση, δηλαδή μπορούμε να πάρουμε μια γεύση του τι είναι παράδεισος και κόλαση από την εδώ ζωή μας. Η κατάσταση της ψυχής μας, η συνείδηση μας, αυτό που έχουμε μέσα μας: η ταραχή ή η γαλήνη, η πληρότητα ή το κενό, το άδειασμα, η ανυπόφορη μοναξιά που ζούμε ή η χαρά της παρέας, η χαρά που αισθανόμαστε εδώ όλοι μαζί στο ναό εν ώρα θείας λειτουργίας. Όλα αυτά είναι σε μικρογραφία η κατάσταση του παραδείσου ή της κόλαση εδώ στον βίο μας πριν περάσουμε στην αιωνιότητα.
Τι μας διδάσκει λοιπόν η παραβολή; Πρώτον ότι τα υλικά αγαθά όταν βασίζουμε τη χαρά μας σε αυτά, γίνονται φυλακές και μας φυλακίζουν την ψυχή τα συναισθήματα όλη μας τη ζωή.

Δεν έχει σημασία αν έχουμε πολλά η λίγα χρήματα ή καταθέσεις στην τράπεζα, σημασία έχει πώς τα διαχειριζόμαστε και αν τα μοιραζόμαστε. Όταν τα κρατάμε για εμάς έχοντας ανασφάλεια, τότε μας φυλακίζουν τώρα και για πάντα . Όταν τα μοιραζόμαστε με αγάπη, αγάπη εν Χριστώ και όχι αλτρουισμό, τότε μας απελευθερώνουν από κάθε δέσμευση και μας οδηγούν στην αιώνια χαρά και απόλαυση. Όταν τηρούμε την νηστεία την εγκράτεια των σαρκικών επιθυμιών είμαστε ελεύθεροι από την κυριαρχία της σαρκός. Παράδεισος είναι να πολεμάς τον κατακτητή στο μέτωπο το 1940 και μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες όπως μας τις περιγράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί, και να μοιράζεσαι με τον συμπολεμιστή σου ένα κομμάτι παξιμάδι. Να μην το τρως όλο μόνος σου.

Πολλά τα ερωτήματα και οι αντιρρήσεις που θα μπορούσε να προβάλει κάποιος σύγχρονος αγωνιστής στο στίβο του κόσμου του 21ου αιώνα που λησμονεί την ιστορία του και από που ξεκίνησε. 1. Δεν μας φταστούν τα χρήματα για τις απολύτως απαραίτητες ανάγκες μας. Που να βρεθεί περιθώριο για να μοιράσουμε τα αγαθά μας; Αρκεί να δει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων και θα καταλάβει.
2. Πως είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή; 3. Υπάρχει αχαριστία σήμερα . Δεν δίνω σε κανέναν τίποτε γιατί δεν το εκτιμά. Δεν θα δημιουργώ εγώ από την καλή μου την καρδιά αχάριστους και τεμπέληδες. Ούτε στα ίδια τα παιδιά μου δεν τα δίνω γιατί θα τα πάρουν και θα μου γυρίσουν την πλάτη. 4. Δεν υπάρχει αγάπη σήμερα. Κοιτάω τον εαυτό μου και την οικογένεια μου γιατί έρχονται δύσκολες μέρες και τότε ποιος θα με βοηθήσει. Για όλα τα παραπάνω που όλοι έχουμε σκεφτεί, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά αλλά θα πούμε ένα. Λείπει ο Ένας από την ζωή μας. Λείπει ο Χριστός. Υπάρχει ως πανταχού παρών, αλλά δεν ενεργεί στη ζωή μας γιατί θέλουμε να είμαστε κοντά του μεν, αλλά δεν ζούμε όπως αυτός μας δίδαξε και δεν τον θέλουμε στην καθημερινότητα μας. Η πραγματικότητα ακόμη και τους εκκλησιαζόμενος ανθρώπους αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο αυτό αποδεικνύει. Ένα απέραντο κενό. Μία ανασφάλεια και μία ταραχή. Ο λόγος του σημερινό ευαγγελίου είναι ξεκάθαρος, δεν μας διδάσκει μόνο αλλά μας οδηγεί. Μας οδηγεί στην αλήθεια, στο πρόσωπο του ίδιου του Χριστού. Όλες οι παραβολές που είπε ο Χριστός είναι δρόμοι που οδηγούν σε αυτόν. Ο Χριστός είναι και η ζωή μας αλλά και η ανάστασή μας. Είναι και το τώρα και το πάντα.

Ας αγωνιστούμε φιλότιμα, αδελφοί μου, να βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας και να βιώσουμε τον παράδεισο από τώρα. Έχοντας την υπομονή του Λαζάρου και πλούτη αγάπης και αρετών περισσότερα από του πλούσιου της σημερινής παραβολής. Ας μετανοήσουμε εγκαίρως και όλες μας οι απορίες και οι αντιρρήσεις θα λάβουν την εξής απάντηση: Ζει Κύριος ο Θεός, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

π.Χριστοφόρος