Ὅλην ἀποθέμενοι, ἐν οὐρανοῖς τὴν ἐλπίδα, θησαυρὸνἀσύλητον, ἑαυτoῖς οἱ Ἅγιοι ἐθησαύρισαν. (Εσπέριο Εορτης)

Με την ελπίδα στραμμένη στον ουρανό, όπου ο θρόνος του Τρισαγιου Θεού «τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» -όπως λέμε στο «Πάτερ ἡμῶν»-με την ελπίδα  στην βοήθεια και την μεσολάβηση των εορταζόμενων  Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων, οδηγήσαμε τα βήματά μας εδώ,   Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,  Αγία Καθηγουμένη,  Σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, προσήλθαμε ευλαβικά, για μια ακόμη φορά, στο ιερό τούτο μοναστήρι των θαυματουργών ιατρών Αγίων και προστατών της Ερμιονίδος. Προσήλθαμε εδώ στον εσπερινό της εορτής των Αγίων  Κοσμά και Δαμιανού και της μητέρας τους Θεοδότης, όχι εθιμοτυπικά, αλλά με όλη μας την καρδιά. Έχοντας αγάπη για τον Θεό και τους Αγίους. 

Όλα μέσα στην Εκκλησία μας,  λειτουργούν ως σχέσεις, ως δεσμοί ισχυροί και διαχρονικοί. Όταν αγαπάμε κάποιον, τον θέλουμε στη ζωή μας, σπεύδουμε να τον συναντήσουμε, να του μιλήσουμε απλά και εγκάρδια.  Να του πούμε την αλήθεια μας, να δούμε το πρόσωπό του και να ακούσουμε τη φωνή του. Το ίδιο συμβαίνει και στη σχέση μας με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είναι για μας αγαπημένα και οικεία πρόσωπα τα οποία δεν πλησιάζουμε από ανάγκη,  αλλά από αγάπη. Και στη σχέση αυτή της αγάπης, το κάθε μέρος συνεισφέρει αυτό που είναι και αυτό που έχει. Ο Χριστός μάς προσφέρει τον Εαυτό του -για να έχει ελπίδα και νόημα η ζωή μας-  μας προσφέρει την αιωνιότητα και την αθανασία. Εμείς αντιπροσφέρουμε στον Χριστό ό,τι μπορούμε  και ό,τι διαθέτουμε : την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας, την προσωπική μας αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι και γεμάτη πάθη και ελαττώματα,  «την ζωή μας   όλη και την ελπίδα» κατά την λειτουργική ευχή. Με τους Αγίους Αναργύρους αυτή η κοινή μας ελπίδα,  μας ενώνει, μας συνδέει άρρηκτα.    Όλη την ελπίδα τους οι Άγιοι, όπως αναφέρει ο υμνογράφος της εορτής, την απέθεταν στον ουρανό, στον Τριαδικό Θεό. Ὅλην αποθέμενοι, ἐν οὐρανοῖς τὴν ἐλπίδα, θησαυρὸνἀσύλητον, ἑαυτoῖς οἱ Ἅγιοι ἐθησαύρισαν.Αποθέτοντας -δηλαδή -στον Θεό την ελπίδα τους, βρήκαν το νόημα για να ζουν. Έτσι, είχαν την βεβαιότητα πως ο Χριστός θα δώσει λύση  στις μέριμνες τόσο για τις υλικές τους ανάγκες, όσο και για την αιώνια προοπτική τους. Και βρήκαν θησαυρό που κανείς δεν μπορεί να κλέψει και να αφαίρεση. Αυτός ο θησαυρός είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Οποίος ενεργούσε και ενεργεί μέσα από τα έργα και τους λόγους των Αγίων. Ας προσέξουμε όμως:  λέει ο ύμνος «όλην την ελπίδα» . Και εδώ έγκειται ο δικός μας αγώνας. Όλην την ελπίδα αποθέμενοι εν ουρανοις . Η φράση αυτή μας παραπέμπει σε  αντίστοιχες  λειτουργικές φράσεις οπως : πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν και πάσαν την ζωήνημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα. Οι Άγιοι τα πάντα τα εναπέθεσαν στον Χριστό.

Ο Χριστός γι’ αυτούς ήταν το παν. Εμείς όμως, αδελφοί μου, ζώντας στην παρούσα εποχή και διαγράφοντας ο καθένας μας την προσωπική του πορεία , πορεία με τελικό σκοπό  να συναντήσουμε τον Χριστό, συνήθως  δεν αποθέτουμε εξ αρχής όλη την ελπίδα μας στον ουράνιο Θεό,  αλλά την εμπιστευόμαστε σε επίγεια υποκατάστατά του. Ως υποκατάστατα της ελπίδας μας στο Θεό  λειτουργούν :  η ορμή της νεότητας, οι υλικές απολαύσεις και οι σαρκικές ηδονές , οι διάφορες ιδεολογίες, η δίψα για προβολή, η κυριαρχία της τεχνολογίας με προμετωπίδα της στις μέρες μας την τεχνίτη νοημοσύνη. Υπακαθιστούνεπίσης την ελπίδα μας στο Θεό, τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα, η δύναμη των όπλων και η μέθη του δικαιωματισμού. Όλα τα παραπάνω δεν μας επιτρέπουν να έχουμε στον ουρανό την ελπίδα,αλλά  μας οδηγούν στο  να διαγράφουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας χωρίς αποτέλεσμα. Όλα αυτά τα φαινομενικά  ισχυρά στοιχεία του κόσμου τούτου,  εκτός του ότι διαρκώς μεταβάλλονται, μετασχηματίζονται και τελικά  παύουν να υπάρχουν , ας γνωρίζουμε πως δεν μπορούν να σκουπίσουν τα δάκρυα του πόνου και να δροσίσουν τη δίψα για αλήθεια, αν δεν μπολιαστούν με την ελπίδα στον Χριστό. Ο Σωτήρας  Χριστός,  πήρε το σώμα μας  και γνωρίζει τις πραγματικές μας ανάγκες. Είναι ο μόνος που έδωσε και δίνει υπόσταση στην ελπίδα μας για ζωή και αιωνιότητα.  Χωρίς Χριστό όλα μαραίνονται και παρέρχονται. Όμως ακόμη και αυτά τα φθαρτά και μάταια αυτού του κόσμου, όπως τα περιγράψαμε, μπορούν να αποκτήσουν νόημα και  αξία όταν τα εντάξουμε στην προοπτική της ελπίδας για αιώνια ζωή που μας χάρισε η αγάπη του Χριστού. Οι άνθρωποι αργούμε συνήθως να το συνειδητοποιήσουμε αυτό.  Εγκλωβιζόμαστε στα κεκτημένα μας και ξεχνάμε πως : «πάντα ματαίοτης τα ανθρώπινα». 

Συχνά χρειάζεται  να περιέλθουμε σε οριακές για το βίο μας καταστάσεις και περιστάσεις όπως η ασθένεια της εποχής μας η κατάθλιψη, χρειάζεται να μας επισκεφθεί  κάποια σοβαρή σωματική  ασθένεια ή να μας συμβεί κάποια αποτυχία ή κάποια συμφορά προκειμένου να φύγει  η ψευδαίσθηση και να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Τότε υπάρχει ελπίδα να αναζητήσουμε την ελπίδα που φέρει ο Χριστός. Για τον Χριστό ποτέ δεν είναι αργά για να σώσει τον κάθε  άνθρωπο, όταν ελεύθερα ο άνθρωπος το θελήσει, και να αναιρέσει τη δύναμη του θανάτου και της φθοράς που μας κατακλύζουν.  Στο σημείο αυτό  αδελφοί μου ας καταθέσουμε, όχι άλλες δικές μας σκέψεις και προβληματισμούς, αλλά τον διδακτικό λόγο της Αγίας Γραφής και των  Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας σχετικά με την εν Χριστώ ελπίδα. Για αυτή την ελπίδα που οδήγησε τους Αγίους Αναργύρους στην αγκαλιά του Χριστού και τους δώρισε την χάρη των ιαμάτων και την θαυματουργία της αγάπης. 

Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει την ελπίδα άγκυρα της ψυχής. Και όπως η άγκυρα δεν αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο του πλοίου αλλά μέσον ασφαλείας και πολλές φορές και μέσο σωτηρίας, έτσι και η ελπίδα είναι μια άγκυρα σωτηρίας για τον άνθρωπο, προκειμένου να μη ναυαγήσει στα αφρισμένα κύματα αυτής της ζωής.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης παρατηρεί: Όσα κι αν υποφέρεις σ’αυτήν τη ζωή που μοιάζει με θάλασσα μέλαινα και ζοφώδη, έρχεται η ελπίδα με τις φωτεινές της ακτίνες και διαλύει αυτόν τον σάλο των κυμάτων και σου χαρίζει ενίσχυση και παρηγοριά, όχι μόνο γι’ αυτήν τη ζωή, αλλά κυρίως για εκείνα τα οποία θα αποκαλυφθούν στην αιωνιότητα.

Ως τη μεγαλύτερη βοήθεια την ονομάζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. «Η πιο μεγάλη βοήθεια για εκείνους που δυστυχούν είναι η ελπίδα της μεταβολής και το καλύτερο προς το οποίο προσβλέπουν οι οφθαλμοί». Και συμπληρώνει : «Πάντοτε πρέπει να υπάρχει. Ας πηγαίνει μπροστά από κάθε αίσιο τέλος γιατί δεν  αντέχω να με νικά το κακό».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος δοκίμασε θλίψεις και εξορίες και συγχρόνως γνώρισε εμπειρικά την παρουσία της ελπίδος, ερμηνεύοντας τον 143ο ψαλμό μας δίνει τον ορισμό της ελπίδος : «Η ελπίδα τότε προ πάντων υπάρχει, όταν, ενώ τα φαινόμενα μάς οδηγούν σε απόγνωση, αυτή μας ετοιμάζει να έχουμε θάρρος για το μέλλον»

Και συνεχίζει : «Η θύελλα και η μεγάλη τρικυμία συνταράσσουν το σκάφος, ενώ η ελπίδα δεν το αφήνει να περιφέρεται εδώ κι εκεί, “καν μύριοι παρασαλεύουσιν άνεμοι”. Γιατί, αν κανείς δεν την προτάξει αμέσως την ελπιδα , δεν θα μπορέσει να ασχοληθεί με κανένα έργο»

Ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε, με τις πρεσβείες Των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων να βρούμε και να στηριχθούμε όλοι μας , όπως οι Άγιοι, στην μόνη  ελπίδα και  σωτηρία Του κόσμου,  τον Ιησού Χριστό και την Αγία του Εκκλησία σύμφωνα με τις εξής συμβουλές του διορατικού Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου: «Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί.

Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας.  Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Ακουστε παιδιά μου την Εκκλησια που μας λέει ότι: “Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί κατά βαίνον, εκ του Πατρός των φώτων;”  Αμήν !

π. Χριστοφόρος Καραβίας

[κήρυγμα εορτής Αγίων Αναργυρων. Εκφωνήθηκε την 31η Οκτωβρίου 2023 στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης , στον πανηγυρικό Εσπερινό]

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε’ ΛΟΥΚΑ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022

Το σημερινό ιερό Ευαγγελικό ανάγνωσμα της γνωστής μας παραβολής του πλούσιου και του Λαζάρου, αγαπητοί αδελφοί, σε όποια εποχή και να διαβαστεί και σε οποία συγκυρία, έχει μοναδική και διαχρονική αξία και δύναμη. Δίνει νέα προοπτική στον αγώνα μας. Με την προϋπόθεση πως κάνουμε έναν έστω υποτυπώδη αγώνα. Όχι αγώνα επιβίωσης και εξασφάλισης της ψυχοσωματικής μας ισορροπίας. Αυτόν τον κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς σε καθημερινή βάση. Εννοούμε τον αγώνα νοηματοδότησης της ζωής και επανεύρεσης της αιώνιας προοπτικής μας. Με μια λέξη αγώνα αγιότητας. Σε όσους κάνουν αυτόν τον αγώνα προς την αγιότητα, αγωνίζονται να ανακαλύψουν και να μεταμορφώσουν τα πάθη της ψυχής σε υγιής και παραγωγικές δυνάμεις που οδηγούν στον Θεό, έχει πολλά να πει και πολλά να διδάξει η σημερινή παραβολή.

Ας δούμε σύντομα τα μηνύματά της:
Ένας πλούσιος, εγκλωβισμένος στην φιλαργυρία και στην απολαυστική ζωή και ένας φτωχός εγκλωβισμένος στην επανάσταση των σωματικών αναγκών που δεν έχει τον τρόπο να καλύψει, με κυρίαρχη ανάγκη αυτή της πείνας. Αντιθέσεις μεγάλες και χάσμα μέγα μεταξύ τους. Στην μετά θάνατο ζωή δεν συναντώνται μεταξύ τους. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει. Μόνο που το χάσμα δεν είναι οικονομικής και κοινωνικής φύσεως όπως όταν ζούσαν στον κόσμο, αλλά οντολογικής, υπαρξιακής φύσεως. Ο πλούσιος, ανώνυμος, άγνωστος, χωρίς πλούτη υποφέρει στην μοναξιά της κόλασης. Ο Λάζαρος που το όνομα του στα εβραϊκά σημαίνει ο Θεός είναι βοηθός μου, απολαμβάνει την χαρά της κοινωνίας μετά του Θεού. Μόλις δώσαμε την περιγραφή για το τι είναι παράδεισος και τι κόλαση. Σε όσους δεν πιστεύουν σε αυτά, λέμε πως υπάρχει μια πρόγευση, δηλαδή μπορούμε να πάρουμε μια γεύση του τι είναι παράδεισος και κόλαση από την εδώ ζωή μας. Η κατάσταση της ψυχής μας, η συνείδηση μας, αυτό που έχουμε μέσα μας: η ταραχή ή η γαλήνη, η πληρότητα ή το κενό, το άδειασμα, η ανυπόφορη μοναξιά που ζούμε ή η χαρά της παρέας, η χαρά που αισθανόμαστε εδώ όλοι μαζί στο ναό εν ώρα θείας λειτουργίας. Όλα αυτά είναι σε μικρογραφία η κατάσταση του παραδείσου ή της κόλαση εδώ στον βίο μας πριν περάσουμε στην αιωνιότητα.
Τι μας διδάσκει λοιπόν η παραβολή; Πρώτον ότι τα υλικά αγαθά όταν βασίζουμε τη χαρά μας σε αυτά, γίνονται φυλακές και μας φυλακίζουν την ψυχή τα συναισθήματα όλη μας τη ζωή.

Δεν έχει σημασία αν έχουμε πολλά η λίγα χρήματα ή καταθέσεις στην τράπεζα, σημασία έχει πώς τα διαχειριζόμαστε και αν τα μοιραζόμαστε. Όταν τα κρατάμε για εμάς έχοντας ανασφάλεια, τότε μας φυλακίζουν τώρα και για πάντα . Όταν τα μοιραζόμαστε με αγάπη, αγάπη εν Χριστώ και όχι αλτρουισμό, τότε μας απελευθερώνουν από κάθε δέσμευση και μας οδηγούν στην αιώνια χαρά και απόλαυση. Όταν τηρούμε την νηστεία την εγκράτεια των σαρκικών επιθυμιών είμαστε ελεύθεροι από την κυριαρχία της σαρκός. Παράδεισος είναι να πολεμάς τον κατακτητή στο μέτωπο το 1940 και μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες όπως μας τις περιγράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί, και να μοιράζεσαι με τον συμπολεμιστή σου ένα κομμάτι παξιμάδι. Να μην το τρως όλο μόνος σου.

Πολλά τα ερωτήματα και οι αντιρρήσεις που θα μπορούσε να προβάλει κάποιος σύγχρονος αγωνιστής στο στίβο του κόσμου του 21ου αιώνα που λησμονεί την ιστορία του και από που ξεκίνησε. 1. Δεν μας φταστούν τα χρήματα για τις απολύτως απαραίτητες ανάγκες μας. Που να βρεθεί περιθώριο για να μοιράσουμε τα αγαθά μας; Αρκεί να δει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων και θα καταλάβει.
2. Πως είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή; 3. Υπάρχει αχαριστία σήμερα . Δεν δίνω σε κανέναν τίποτε γιατί δεν το εκτιμά. Δεν θα δημιουργώ εγώ από την καλή μου την καρδιά αχάριστους και τεμπέληδες. Ούτε στα ίδια τα παιδιά μου δεν τα δίνω γιατί θα τα πάρουν και θα μου γυρίσουν την πλάτη. 4. Δεν υπάρχει αγάπη σήμερα. Κοιτάω τον εαυτό μου και την οικογένεια μου γιατί έρχονται δύσκολες μέρες και τότε ποιος θα με βοηθήσει. Για όλα τα παραπάνω που όλοι έχουμε σκεφτεί, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά αλλά θα πούμε ένα. Λείπει ο Ένας από την ζωή μας. Λείπει ο Χριστός. Υπάρχει ως πανταχού παρών, αλλά δεν ενεργεί στη ζωή μας γιατί θέλουμε να είμαστε κοντά του μεν, αλλά δεν ζούμε όπως αυτός μας δίδαξε και δεν τον θέλουμε στην καθημερινότητα μας. Η πραγματικότητα ακόμη και τους εκκλησιαζόμενος ανθρώπους αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο αυτό αποδεικνύει. Ένα απέραντο κενό. Μία ανασφάλεια και μία ταραχή. Ο λόγος του σημερινό ευαγγελίου είναι ξεκάθαρος, δεν μας διδάσκει μόνο αλλά μας οδηγεί. Μας οδηγεί στην αλήθεια, στο πρόσωπο του ίδιου του Χριστού. Όλες οι παραβολές που είπε ο Χριστός είναι δρόμοι που οδηγούν σε αυτόν. Ο Χριστός είναι και η ζωή μας αλλά και η ανάστασή μας. Είναι και το τώρα και το πάντα.

Ας αγωνιστούμε φιλότιμα, αδελφοί μου, να βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας και να βιώσουμε τον παράδεισο από τώρα. Έχοντας την υπομονή του Λαζάρου και πλούτη αγάπης και αρετών περισσότερα από του πλούσιου της σημερινής παραβολής. Ας μετανοήσουμε εγκαίρως και όλες μας οι απορίες και οι αντιρρήσεις θα λάβουν την εξής απάντηση: Ζει Κύριος ο Θεός, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

π.Χριστοφόρος

Μερικές σκέψεις αυτοσυνειδησίας και μια προσευχή στην αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους

Εκκλησιασμός
————————
Οι περισσότεροι χριστιανοί εκκλησιάζονται
10-15 φορές το χρόνο,

α. Για εθιμοτυπικούς λόγους, για να δουν «θέαμα» (λαμπρές τελετές, άμφια των κληρικών , να ακούσουν λόγους περίτεχνους και ωραία ψαλμωδίες κ.α.). Τις ημέρες των αργιών όπου υπάρχει και ιδιαίτερο τελετουργικό (λιτανίες, μεγάλη Εβδομάδα, Θεοφανείων, εορτές ναών…). Για να πάρουν κάτι ως ευλογία: βάγια, άρτο, λουλούδια, βασιλικό , αγιασμό κ.α.

β. Για να συναντήσουν τους ανθρώπους και να επικοινωνήσουν (οι ναοί είναι σημεία συνάντησης).

γ. για να συμμετέχουν  σε γάμους, βαπτίσεις και κηδείες και «κοινωνικές υποχρεώσεις» κατά κύριο λόγο.

Άλλοι λόγοι που προσέρχονται οι χριστιανοί στον ναό:

δ. όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι από τον Θεό μέσω των ιερών μυστηρίων και ζητούν από τον ιερέα να τους τελέσει ιερό ευχέλαιο, αγιασμό η να τους διαβάσει ειδικές ευχές σε διάφορες περιστάσεις, (π.χ. όταν ασθενούν βαρειά οι ίδιοι ή κάποιος συγγενής ή φίλος τους κ.α.) ίσως μετά από μια μεγάλη αποτυχία ή κάτι δυσάρεστο στη ζωή τους, ή όταν επηρεάζονται (ή νομίζουν πως επηρεάζονται) από τον διάβολο με επιβουλή, βασκανία, διχόνοιες στα ζευγάρια, μαγεία, «γλωσσοφαγία» .

ε. για να προσευχηθούν ατομικά όταν αντιμετωπίζουν αξεπέραστα προβλήματα. Για να παρουσιάσουν αυτά τα προβλήματα στον ιερέα ως εξομολόγηση. Γράφω «ως εξομολόγηση» επειδή η μόνο παρουσίαση  των προβλημάτων μας, χωρίς μετάνοια και εξαγόρευση  των αμαρτιών μας,  δεν είναι εξομολόγηση.

στ. για να ζητήσουν οικονομική βοήθεια, για  να «καταξιωθούν»  στο χωριό ή την πόλη που ζουν, με την παρουσία τους στο ναό. Αυτό τους προσφέρει μια «υπόσταση» ένα «καλό όνομα» κυρίως όταν κατάγονται από άλλη πόλη ή είναι αλλοδαποί. Πολλοί μάλιστα αλλοδαποί επιδιώκουν να βαπτιστούν για τους λόγους αυτούς, χωρίς να τους απασχολεί  η ουσία της πίστης και η ενεργός ένταξή τους στην  Ορθόδοξη Εκκλησία.

Υπάρχουν χριστιανοί που προσέρχονται στους ναούς και στις ιερές ακολουθίες «θεματικά». Για παράδειγμα μόνο την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μόνο στους Χαιρετισμούς, μόνο σε αγρυπνίες, μόνο όταν λειτουργούν εξωκλήσια, μόνο σε ενοριακές εκδηλώσεις, εκδρομες και άλλες δραστηριότητες.

Οι πιο τακτικά εκκλησιαζόμενοι (50-60 ή και περισσότερες φορές το χρόνο) προσέρχονται κατά κύριο λόγο από συνήθεια «έτσι τα βρήκαμε από τους γονείς μας..», λέγουν. Είναι «οι χριστιανοί των Κυριακών». «Η Εκκλησία είναι η συνήθειά μου, το χόμπι μου, δεν μπορώ να μην έρχομαι, κάτι μου λείπει όταν απουσιάζω» μου είχε πει κάποιος, επι λέξει. Μια μερίδα των πιστών, επίσης, προσέρχεται τακτικά, αφού έχει συνειδητοποιήσει την πολλαπλή ψυχική ωφέλεια του εκκλησιασμού και γενικότερα της συμμετοχής στην ενοριακή ζωής.

Κάποιοι άλλοι εκκλησιάζονται μόνο σε μοναστήρια.

Κάποιο άλλοι εκκλησιάζονται σε διάφορους ναούς σπάνια και περιστασιακά, χωρίς να έχουν σημείο αναφοράς.

Οι ακόμη τακτικότερα εκκλησιαζόμενοι (σε κάθε ιερή ακολουθία) είναι συνήθως είτε υποψήφιοι κληρικοί ή μοναχοί ή ψάλτες και συνεργάτες.  Αυτοί έχουν έναν πρακτικό και επαγγελματικό λόγο που συχνάζουν στον ναό. Αν ερευνήσουμε τα βάθη της ψυχής τους,  δεν ξέρω αν θα βρούμε σε όλους (εμάς) και διαρκώς πραγματικό ζήλο και αγάπη για την εν Χριστώ ζωή και συνειδητοποίηση των αληθειών της πίστεως. Όλοι, άλλωστε, κοντά ή μακριά από τον ναό και την εκκλησιαστική ζωή έχουμε τον αγώνα μας, έχουμε κοινό αγώνα και  παλεύουμε με τον εαυτό μας πρώτα – πρώτα, με την  ολιγοπιστία, το κοσμικό φρόνημα και τον ίδιο τον διάβολο.

Αγιοπνευματική ζωή
———————————
Η πνευματική ή πιο σωστά η αγιοπνευματική ζωή είναι κάτι βαθύτερο. Διαβάζοντας τους βίους των αγίων θα το ανακαλύψουμε. Σχετίζεται άμεσα με το ιερό μυστήριο της εξομολόγησης (που έρχεται μετά από την μετάνοια) και με την τακτική (όχι εθιμοτυπική) προσέλευση στην θεία Κοινωνία. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Ύστερα, η αγιοπνευματική ζωή καλλιεργείται με την φιλανθρωπική δράση αρχίζοντας από το χώρο της ενορίας, με την δημιουργικότητα,  με την ανάπτυξη της αγάπης και της αλληλοβοήθειας, με την διάθεση των ιδιαίτερων χαρισμάτων του καθενός στην εκκλησιαστική κοινότητα και με την  κατάρτιση,  δηλαδή την συμμετοχή στο κήρυγμα, στις συνάξεις κατήχησης και άλλες ευκαιρίες πνευματικής ανάτασης και διάδοσης των αληθειών της πίστεως και στήριξης της εν Χριστώ ζωής σε καθημερινή βάση.  Αυτό επιτυγχάνεται σταδιακά με την συμμετοχή μας στη θεια Λατρεία, με  την προσωπική προσευχή, με την νηστεία και την μελέτη της Αγίας Γραφής.

Ερωτήσεις για προβληματισμό:
————————————-
1.Σε τι διαφέρει, τελικά, η εκκλησιαστική ζωή από την κοσμική μας ζωή;

2. Η πίστη του ανθρώπου στον Τριαδικό Θεό εξαρτάται  από το πόσο τακτικά εκκλησιάζεται;

3. Νοηματοδοτεί η πίστη την ζωή μας σε όλες τις πτυχές της;

4. Αφού οι πρόγονοί μας τηρούσαν πολύ πιο πίστα από εμάς τις εκκλησιαστικές παραδόσεις και την νηστεία και ήταν πιο τακτικοί στον εκκλησιασμό, γιατί δεν κατάφεραν να μας το μεταδώσουν; Αν μας το μετέδωσαν, εμείς το αυξάνουμε; Εμβαθύνουμε σε αυτό; Εμείς, γιατί δυσκολευόμαστε (στην περίπτωση που δυσκολευόμαστε) να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την πίστη και τις ευλογημένες συνήθειες του εκκλησιασμού, της νηστείας της προσευχής, του πνευματικού αγώνα; Σε τι υστερούμε; Φταίει μόνο η ανωριμότητα των παιδιών, αφού είναι ακόμη ανήλικα;

5. Στέλνουμε τα παιδιά μας στο κατηχητικό; Έχουμε καλή άποψη για το κατηχητικό; Νομίζουμε  πως το κατηχητικό  θα ωφελήσει τα παιδιά μας το ίδιο ή και περισσότερο από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ποδόσφαιρο και άλλες δραστηριότητες ποικίλου ενδιαφέροντος, ή το θεωρούμε άχρηστο και χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης;

6. Μήπως οφείλεται η αποστασιοποίησή μας από την εκκλησιαστική ζωή, στην αλλαγή του τρόπου ζωής τις τελευταίες δεκαετίες (όπου η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν τον κύριο λόγο σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας) ή υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι;

7. Θα παροτρύναμε το παιδί μας ευχαρίστως,  αν και το ίδιο το επιθυμούσε από μόνο του και υπήρχαν  οι σχετικές προϋποθέσεις, να γίνει κληρικός, πρεσβυτέρα, μοναχός ή μοναχή;

Ο δρόμος της αυτοσυνειδησίας
————————————
Όντως δύσκολος ο αυτοπροσδιορισμός ενός σύγχρονου ανθρώπου και μάλιστα εφήβου ή νέου μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε. Εξίσου δύσκολη και η συνειδητή σχέση του με την παράδοση, το παρελθόν του τόπου του και με την πίστη του και την θρησκευτική παράδοση των προγόνων του. Μάλλον αρχίζει σήμερα  να τα εγκαταλείπει  όλα αυτά και να προσανατολίζεται σε πιο χρηστικές ενασχολήσεις όπου κυριαρχεί η εμπειρία και η εναλλαγή εμπειριών, η ατομική καλοπέραση, η πρόσκαιρη απόλαυση και η εξασφάλιση πόρων διαβίωσης με όσο γίνεται λιγότερη ανθρώπινη επικοινωνία σε πραγματικό- φυσικό χρόνο. Το διαδίκτυο κυριαρχεί πλέον στις επικοινωνίες. Η «εικόνα», το θέαμα και η αυτοματοποιημένη αντίδρασή μας προς αυτή, όπως έχουμε οδηγηθεί ακολουθώντας μαζικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι από τις βασικότερες πηγές (αυτό)ικανοποίησης και αυτοεπιβεβαίωσης του ανθρώπου. Δεν ενθουσιαζόμαστε όμως, όσο εύκολα και συχνά απογοητευόμαστε. Να σημειώσουμε εδώ πως οι διαθέσεις αυτές του ανθρώπου, όπως τις περιγράψαμε αμέσως προηγουμένως, δεν εισήλθαν τώρα, τα τελευταία χρόνια, στην ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου ούτε η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο είναι πιο καλή ή πιο κακή από αυτή του παρελθόντος. Άλλαξαν όμως οι συνθήκες ζωής και οι επιλογές του ανθρώπου έγιναν πολύ περισσότερες.
Χωράει, άραγε,  η πίστη κάπου μέσα σε όλα αυτά;

Ο αληθινός Θεός, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι εξακολουθεί να είναι η πηγή και η αιτία  της ζωής μας και να οικονομεί μέσα στο πέρασμα των αιώνων την σωτηρία του ανθρώπου με κάθε τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης της Εκκλησίας.

Τα αιώνια είναι κρυμμένα μέσα στα φθαρτά. Η εικόνα (δεν εννοώ μόνο την αγιογραφία, τα ιερά εικονίσματα δηλαδή, αλλά και γενικότερα την έννοια  του εικονισμού ως συμβολισμού του αθέατου κόσμου μέσω του ορατού συμβόλου) κάτι περιγράφει, κάτι εικονίζει, δεν είναι κάτι που έφτιαξε η φαντασία μας ούτε την απολυτοποιούμε. Το περιβάλλον μέσα στον ιερό ναό με την όλη του διακόσμηση και το τελετουργικό των ιερών ακολουθίων και κυρίως της θείας λειτουργίας, κάτι θέλουν να μας θυμίσουν , κάτι μας διδάσκουν ,  κάπου μας παραπέμπουν. Ας το ανακαλύψουμε. Ας κατηχηθούμε για να το γνωρίσουμε. Ας το ερευνήσουμε. Μάλλον, ας ζητήσουμε προσευχόμενοι  να μας αποκαλυφθεί!

Αγαπητοί μου ! Από σήμερα (1/9) αρχίζει το νέο εκκλησιαστικό έτος.
Να είναι για όλους μας ευλογημένο και καρποφόρο !
Σας παρακαλώ και σας προσκαλώ σε μια σχέση αληθείας με το νόημα της ζωής μας, με τον εαυτό μας τα πάθη και τα χαρίσματά μας , τις επιλογές μας και τις καθημερινές προσωπικές  ή κοινές  επιδιώξεις μας. Όλα οδηγούν στο «εγώ» σήμερα και στην απομόνωση, στον φόβο και στην απώλεια νοήματος για το οτιδήποτε. Δεν βασίζεται η ζωή μας σε αρχές αλλά σε ατομικά δικαιώματα. Θλιβερή διαπίστωση. Ας ψάξουμε την κινητήρια δύναμη για μια επανεκκίνηση : την αγάπη! Σας καλώ και σας παρακαλώ, λοιπόν, να πλαισιώσετε την ενοριακή ζωή και τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες που προγραμματίζει για όλες τις ηλικίες. Πάνω και πρώτα από όλα ,οφείλω να σας υπενθυμίσω, τίθενται τα ιερά μυστήρια της Ιεράς εξομολογήσεως και της θείας Κοινωνίας. Χωρίς αυτά, απλά θα είμαστε  μόνο  για τις εκδηλώσεις και παρατρεχάμενοι όπου είναι κόσμος και όπου γίνεται μάζωξη. Δεν μας ωφελεί. Δεν έχει κάποιο νόημα. Χωρίς Χριστό, όλα είναι μάταια! Ας δώσουμε όλο μας το είναι στο Χριστό! Ας αγαπήσουμε τον Χριστό! Πρώτος και θεμελιώδης στόχος μας για την νέα εκκλησιαστική χρόνια!

Ας Τον παρακαλέσουμε με όλη μας την ψυχή:

Προσευχή για το νέο ξεκίνημα
———————————————-
Δώσε, Κύριε, βάθος στην πίστη μας και νόημα στις εκδηλώσεις ευλάβειας προς Εσένα! Βοήθησε μας να Σε ανακαλύψουμε πίσω από τον τύπο και την παράδοση. Βοήθησε μας να θελήσουμε να δώσεις νόημα στη ζωή μας. Πάρε από πάνω μας την τυπολατρεία, την λατρεία της ύλης, την ακηδία (τεμπελιά), την επανάπαυση, την άγνοια, την αμάθεια, την συνήθεια, τον εγκλωβισμό μας στη γνώμη των άλλων και στην υποκρισία. Αξιοποίησε ό,τι καλό έχουμε μέσα μας και ανάστησέ μας όσο είμαστε σε αυτή την επίγεια ζωή! Αμήν !

π. Χριστοφόρος

Η ΒΛΑΒΕΡΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
———————————————

Στο εκκλησιαστικό περιβάλλον (τακτικά εκκλησιαζόμενοι, κληρικοί) υπάρχει έκδηλο  το φαινόμενο της υποκρισίας. Το καταλαβαίνουμε όλοι παρατηρώντας και τον εαυτό μας και τους άλλους στον τρόπο της συμπεριφοράς και των συναναστροφών μας σε βάθος χρόνου.

Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό, ενώ θεωρητικά θα περίμενε κανείς -και κυρίως οι νέοι και οι νέες μας- να κυριαρχεί η ειλικρίνεια, η ζεστασιά και η αγάπη μέσα στην Εκκλησία;

Χρειάζεται εξ αρχής να  σημειώσουμε πως με τα όσα περιγράφουμε  δεν επιθυμούμε να γενικεύσουμε μια κατάσταση, αυτή της υποκρισίας στην Εκκλησία,  ή  να κατηγορήσουμε τους εκκλησιαστικούς ανθρώπους,  αλλά να εντοπίσουμε το πάθος της υποκρισίας  με στόχο να περιοριστεί και να βαδίσουμε  μπροστά για τη δόξα του Χριστού και της Αγίας Του Εκκλησίας που είναι η κιβωτός της σωτηρίας όλων μας.

Είναι  ίσως αρκετές  οι απαντήσεις που θα μπορούσε ψύχραιμα και συνετά να δώσει κανείς στο ερώτημα γιατί αισθανόμαστε έκδηλη την υποκρισία σε μας τους ίδιους (αν με ειλικρίνεια κάνουμε την αυτοκριτική μας) και ευρύτερα μέσα στο χώρο της Εκκλησίας,  από τις οποίες θα ήταν ευχής έργο να βάλουμε όλοι νέα αρχή με σκοπό να πάψουμε να είμαστε υποκριτές, με την βοήθεια του Θεού.

Για τρία πάθη ψυχικά αγανάκτησε ανθρωπίνως ο Χριστός:

α. Για το εμπόριο στο χώρο του ναού (ασέβεια, πλεονεξία)

β. για την αγνωμοσύνη (αχαριστία) και

γ. για την υποκρισία,  για
την οποία θα κάνουμε μερικές σκέψεις, με την επιθυμία και την ευχή, όπως είπαμε,  να την βγάλουμε άμεσα από τις ζωές μας, ως παντελώς καταστρεπτική και ψυχοφθόρα κατάσταση και συμπεριφορά.

Πώς αρχίζει να διαμορφώνεται η υποκριτική μας συμπεριφορά;
———————————-

Διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, ακούμε τα κηρύγματα και διαβάζουμε τους βίους των Αγίων. Βλέπουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, πώς έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο και με ποιες αρετές θέλει να είναι στολισμένος.

Δεν μπορούμε όμως να τα κάνουμε πράξη όλα αυτά,  για πολλούς και διαφόρους  λόγους. Είτε διότι είμαστε επιπόλαιοι στον τρόπο σκέψης και ζωής, είτε διότι δεν προσπαθήσαμε πολύ αφού δεν έγινε ο δρόμος του Θεού η μόνη και η αποκλειστική επιδίωξη της ζωής μας, είτε από ανθρώπινη αδυναμία. Επίσης,  δεν καταφέραμε να επιτύχουμε τις χριστιανικές αρετές, διότι  δεν ζητήσαμε την συμβολή και την βοήθεια του Θεού, την συμπαράσταση των συνανθρώπων μας και κυρίως ενός πνευματικού καθοδηγητή-εξομολόγου.

Όλοι οι παραπάνω λόγοι και άλλοι που δεν αναφέραμε, θα έπρεπε να μας οδηγήσουν στην αρετή της ταπεινοφροσύνης, ως βοηθητική αρετή και συνισταμένη όλων των αρετών, προκειμένου να αρχίσουμε έναν καρποφόρο αγώνα για την αγάπη του Χριστού και όχι στο να υποκρινόμαστε. Με λίγα λόγια, η πνευματική μας ανεπάρκεια και ακαρπία να μας κάνει ταπεινόφρονες και όχι υποκριτές.

Όλες οι αρετές και όλα τα καλά, με την ταπεινοφροσύνη κατακτώνται. Και ο Χριστός μας όταν ήρθε στη γη, όλα με ταπεινοφροσύνη τα έκανε.

Ο Θεός αγαπά τους ταπεινούς ανθρώπους
——————————————

Για να ταπεινωθούμε επιτρέπει ο Θεός πειρασμούς και δυσκολίες.

Για να ταπεινωθούμε επιτρέπει να αποκαλυφθούν πολλές φορές οι αμαρτίες μας ή να  αδικηθούμε και να συκοφαντηθούμε.

Για να ταπεινωθούμε επιτρέπει να μην επιτύχουμε κάποιους στόχους που θελουμε πολύ.

Για να ταπεινωθούμε επιτρέπει να πάθουμε αυτά τα οποία κατακρίναμε στα πρόσωπα και στις ζωές των συνανθρώπων μας.

Αφού δεν επιλέγουμε εμείς από μόνοι μας και ελεύθερα τον δρόμο της ταπεινοφροσύνης, μας τον διδάσκει ο Θεός με τρόπο παιδαγωγικό.

Ο υποκριτής δεν έχει ταπεινοφροσύνη
—————————————

Ένα κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ταπεινού ανθρώπου είναι το ότι έχει καλή  σχέση με την πραγματικότητα. Προσπαθεί να γνωρίσει τον εαυτό του σε βάθος, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Εργάζεται φιλότιμα να εντοπίσει το κυρίαρχο πάθος που υπάρχει στην ψυχή του και με την βοήθεια των αρετών τις οποίες παράλληλα εξασκεί,  να το μεταμορφώσει σε μια υγιή ψυχική διάθεση και κατάσταση.

Αυτός είναι ο κύριος αγώνας του πιστού αγωνιζόμενου ανθρώπου. Αγώνας ισόβιος, με οδηγό την ταπεινοφροσύνη και κινητήρια δύναμη την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό.

Αντί αυτού του αγώνα, ο τακτικά εκκλησιαζόμενος χριστιανός,  όπως η καθημερινή μας εμπειρία μάς αποδεικνύει, επιδίδεται σε έναν αγωνιώδη και -τελικά- ανώφελο αγώνα για να «δείξει» και να «αποδείξει» στους άλλους ότι είναι κάτι το οποίο στην ουσία δεν είναι. Εδώ αρχίζει η υποκρισία. Συνώνυμα της υποκρισίας είναι

η τυπολατρεία: απολυτοποίηση των τύπων της λατρείας του Θεού με την λανθασμένη πεποίθηση ότι τηρώντας τους πιστά και μόνο, αυτομάτως είμαστε τελειοποιημένοι και στερεωμένοι στην πίστη, είμαστε ευλαβείς και καθαροί,

η επιφανειακή θρησκευτικότητα:  στείρα τήρηση καθηκόντων  όπως ο εκκλησιασμός, ο τρόπος που ντυνόμαστε κ.α. ,

η ηθικολογία: κρίνουμε τους άλλους, χωρίς αγάπη για τις προγαμιαίες σχέσεις  ή γενικότερα τις σαρκικές  σχέσεις τους, για το άσεμνο ντύσιμό τους, για το ότι δεν νηστεύουν και δεν εκκλησιάζονται

και η ανθρωπαρέσκεια: το να θέλουμε να  είμαστε αρεστοί στους ανθρώπους, το να επιδιώκουμε  τους επαίνους, το να ζούμε βασιζόμενοι αποκλειστικά στη γνώμη των άλλων.

Έτσι σκεπτόμενοι και αυτά επιδιώκοντας και πράττοντας, αλλοτριώνεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε η αγαθή και θεόσδοτη συνείδησή μας, παραβλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες, ξεχνάμε  τις αμαρτίες και αστοχίες  της δικής  μας νεότητας και κατακεραυνώνουμε τους νεότερους για τον τρόπο που ζουν. Μέσα μας όμως δεν μπορούμε να είμαστε αναπαυμένοι, αλλά αντίθετα είμαστε ταραγμένοι και ανήσυχοι γιατί βασίζεται η ζωή μας σε μια ψεύτικη, σε μια σαθρή βάση, όπως είναι το πάθος της υποκρισίας.  Μεγάλη η ζημιά που προκαλείται και σε εμάς τους ίδιους και στους συνανθρώπους μας, κυρίως στα παιδιά μας αλλά και γενικότερα στους νέους εξαιτίας της υποκρισίας μας. Κανέναν δεν πείθουμε ότι είμαστε πιστοί άνθρωποι, άνθρωποι του Θεού. Τα λόγια μας μένουν μετέωρα και οι συμβουλές μας ανενεργείς. Εκτός αυτού, κακολογείται και διασύρεται το όνομα του Χριστού και της Εκκλησίας Του, εξαιτίας της δίκης μας υποκριτικής συμπεριφοράς.

Στροφή προς την Αλήθεια
——————————————-

Ας κάνουμε, λοιπόν, στροφή προς την Αλήθεια με αποφασιστικότητα και πάντα με την βοήθεια του Θεού. Η στροφή μας προς την Αλήθεια θα συντελεστεί με την αποστροφή μας στην ψυχοβλαβή υποκρισία. Κανέναν δεν ωφελούμε υποκρινόμενοι τον «καλό χριστιανό» και τον «άγιο» ενώ  παράλληλα βλάπτουμε πολλούς. Η κρυφή ζωή μας και οι κρυφές απωθημένες  σκέψεις μας,  θα στέκουν πάντα εκεί για να μας ελέγχουν και να μας κάνουν να ντρεπόμαστε τόσο για αυτές όσο και για την υποκρισία μας. Γιατί η πρόοδος στην σχέση μας με τον Χριστό γίνεται  με πολύ κόπο, με αργούς μεν αλλά σταθερούς ρυθμούς, ταπεινά,  ελεύθερα, με οδηγό την Αλήθεια, ήσυχα και αθόρυβα. Αν και  ημιμαθείς σε θέματα πίστεως και εν πολλοίς ακατήχητοι, εντούτοις γινόμαστε «παντογνώστες» , επικριτές των πάντων, κληρικών και λαϊκών αδελφών μας, μίζεροι και κουραστικοί, χωρίς να προοδεύουμε. Με αυτή μας την συμπεριφορά και στάση ζωής γινόμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν και κλείνουμε το δρόμο των άλλων προς τον Χριστό. Δεν έχουμε κανένα τέτοιο δικαίωμα. Ας αγωνιστούμε ώστε  να εκμηδενίσουμε σταδιακά την απόσταση μεταξύ των λόγων και των έργων μας•των βαθύτερων σκέψεων και προβληματισμών μας και των όσων θελουμε να «διδάξουμε» κουνώντας το δάχτυλο στους άλλους.  Να δείχνουμε αυτό που είμαστε και όχι αυτό που δεν είμαστε. Ας παραδεχτούμε πως όλοι άνθρωποι εξίσου αμαρτωλοί και αδύναμοι είμαστε, αλλά και με πολλά χαρίσματα και δυνατότητες ώστε να γίνουμε κατοικητήρια της Χάρης του Θεού. Ας έχει, λοιπόν,  ο ένας την έγνοια του άλλου και ας επιδιώκουμε την ωφέλεια του αδελφού μας. Αυτό θα πει χριστιανός. Ο υποκριτής σταδιακά χάνει την αγάπη από τη ζωή του.

Εύχομαι, ο Τρισάγιος Θεός να μας φωτίσει και να  μας βοηθήσει στην αποφυγή της υποκριτικής μας σκέψης συμπεριφοράς,  αφού εμείς θα εντοπίσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε λίγο – πολύ υποκριτές και θα θελήσουμε πραγματικά να απαλλαγούμε από αυτό το δυσδιάκριτο πάθος, μεταμορφώνοντάς το σε αγάπη με ταπεινοφροσύνη.

π. Χριστοφόρος

Σημείωση : Διαβάστε παρακαλώ από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, στο 22ο κεφάλαιο τους στίχους 15-46.

• Χαίρετε ! Μερικές σκέψεις πάνω στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα :Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 6 , στίχοι 22-33

  Νεοελληνική Απόδοση
  Το φως του σώματος
  «Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός. Αν λοιπόν είναι ο οφθαλμός σου γενναιόδωρος, όλο το σώμα σου θα είναι φωτεινό.
  Αν όμως ο οφθαλμός σου είναι φιλάργυρος, όλο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Αν λοιπόν το φως που βρίσκεται μέσα σου είναι σκοτάδι, πόσο μεγάλο θα είναι το σκοτάδι!»

  Θεός και Μαμμωνάς
  «Κανείς δε δύναται σε δύο κυρίους να υπηρετεί ως δούλος. Γιατί ή τον ένα θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, ή στον ένα θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δε δύναστε να υπηρετείτε ως δούλοι στο Θεό και στο Μαμμωνά».

  Μέριμνες και άγχος
  «Γι’ αυτό σας λέω: μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, μήτε για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι πιο πολύ από την τροφή και το σώμα από το ένδυμα;
  Παρατηρήστε τα πετεινά του ουρανού, γιατί δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάγουν σε αποθήκες, και όμως ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει. Εσείς δε διαφέρετε περισσότερο από αυτά;
  Και ποιος από εσάς μεριμνώντας δύναται να προσθέσει στο ανάστημά του έναν πήχη;
  Και για ένδυμα τι μεριμνάτε; Μάθετε ακριβώς πώς αυξάνουν τα κρίνα του αγρού: δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν.
  Σας λέω όμως ότι ούτε ο Σολομώντας με όλη τη δόξα του δεν ντύθηκε όπως ένα από αυτά.
  Αν λοιπόν το χορτάρι του αγρού, που σήμερα υπάρχει και αύριο ρίχνεται στο φούρνο, ο Θεός έτσι το ντύνει, δε θα ντύσει πολύ περισσότερο εσάς ολιγόπιστοι;
  Μη λοιπόν μεριμνήσετε λέγοντας: “Τι θα φάμε”; ή “Τι θα πιούμε”; ή “Τι θα ντυθούμε”;
  Γιατί όλα αυτά τα επιζητούν οι εθνικοί. Ξέρει βέβαια ο Πατέρας σας ο ουράνιος ότι χρειάζεστε όλα αυτά.
  Αλλά ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του και όλα αυτά θα σας προστεθούν.

  ————

  1. Η χρήση από μέρους μας των αγαθών είναι καθοριστική για την ζωή μας και αντανακλά ( φανερώνει) την βιοθεωρία μας ( το πως βλέπουμε τη ζωή )

  2. Είναι μάταιο να στηρίζουμε την ελπίδα μας για χαρα και μακροημέρευση στα υλικά αγαθά. Η παρατήρηση του βίου των προγόνων μας αλλά σύγχρονων ανθρώπων το αποδεικνύει αυτό. Στις μέρες μας ακόμη πιο έντονα παρατηρούμε πως όλα «μεταφράζονται» σε ευρώ. Όλα έγιναν ανάγκες και χρειάζονται κάλυψη , άρα χρήμα. Το ευαγγέλιο μας δίνει την προοπτική μιας άλλης θεώρησης με βάση την αιωνιότητα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να την οικειοποιηθούμε;

  3. Η ματαιότητα υπάρχει διάχυτη γύρω μας και μέσα μας . Το παιδί μεγαλώνει και ο ενήλικας γερνάει. Το καινούριο γίνεται παλιό και το ποθητό πρόσωπο ή αξίωμα καταντά βαρετό. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης στον αισθητό και συναισθηματικό μας κόσμο.

  4. Η ελπίδα και η αναναίωση έρχονται μέσα από το δρόμο ερμηνεία της επίγειας ζωής μας από τον Χριστο. Ο παρών βίος μας είναι εισαγωγή για την αιώνια ζωη. Τα υλικά αγαθά συμβάλουν στην έκφραση της αγάπης μας και στη χαρά μας. Όταν δίνουμε κάτι σε έναν αδελφό μας που δεν έχει. Όταν ανακαινίζουμε ένα ερειπωμένο σπίτι. Όταν κάνουμε ένα δώρο. Όταν δίνουμε την δυνατότητα σε κάποιον να φροντίσει την υγεία του που δεν έχει τα υλικά μέσα και τόσα άλλα … Υπάρχει όμως ο κίνδυνος και η παγίδα να γίνουν αυτά τα αγαθά σκοπός και αυτοσκοπός. Να μας πνίξουν και να μας καταστρέψουν ολοκληρωτικά. Ακόμα και σε μια εποχή που όλοι λίγο πολύ έχουμε οικονομική στενότητα. Γιατί η πλεονεξία και η υποδούλωση στον «μαμωνά» αφορά όλους και τους έχοντας οικονομική άνεση και τους οικονομικά ασθενείς. Ας αποφασίσουμε να ζητήσουμε στο βίο μας την χάρη του Θεού αξιοποιώντας τα ζωντανά παραδείγματα των Αγίων ώστε να διδαχθούμε πώς να αξιοποιούμε την ύλη χωρίς να μας καταστρέψει . Δεν έχουμε καταλάβει πως και ποσο βαθειά μπορεί να μας καταστρέψει η ύλη αν δεν την έχουμε υπό τον έλεγχο μας. Πρώτο κρούσμα το άγχος μας. «Μέριμνα» το ονομάζει το ευαγγέλιο σήμερα.

  Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Πατρός, ο θησαυρός των Αγαθών, φώτισε μας με το Πνεύμα Σου  το Άγιο δια πρεσβειών της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων Σου, ώστε να αγαπήσουμε όσα αξίζουν και όχι όσα κοστίζουν σε αυτό τον βίο και να λαχταρήσει η ψυχή μας τον πλούτο του Παραδείσου! Αμήν !

  π. Χριστοφόρος

Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

Θείο Κήρυγμα

Νεοελληνική Απόδοση
Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 4, στίχοι 18-23
Μετάφραση στην νεοελληνική
Περπατώντας λοιπόν δίπλα στη λίμνη της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, το Σίμωνα, το λεγόμενο Πέτρο, και τον Ανδρέα τον αδελφό του να ρίχνουν το δίχτυ στη λίμνη. γιατί ήταν ψαράδες.
Και τους λέει: «Ελάτε πίσω μου, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων».
Εκείνοι αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν.
Και αφού προχώρησε από εκεί, είδε άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο το γιο του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του, να διορθώνουν τα δίχτυα τους μέσα στο πλοίο μαζί με το Ζεβεδαίο τον πατέρα τους, και τους κάλεσε.
Εκείνοι αμέσως άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους, και τον ακολούθησαν.

Και περιόδευε σε όλη τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε νόσο και κάθε αδυναμία στο λαό.

«Δεύτε ο πίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»
Όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Ιησούς Χριστός δημιούργησε
την πρώτη ομάδα δράσης. Την ομάδα των μαθητών Του. Ο λόγος ήταν να μετατρέψει τον κόσμο που ήταν μακριά από το τον προορισμό του σε Εκκλησία. Να ξαναβρεί, δηλαδή, ο άνθρωπος το δρόμο του, να φωτιστεί από το αληθινό φως του Θεού και να σωθεί από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο.
Έχει οριστεί να διαβάζεται η συγκεκριμένη αυτή περικοπή σε μια περίοδο κατά την οποία, έχοντας εορτάσει την Πεντηκοστή, την αποστολή και παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον ιστορικό χρόνο, νηστεύουμε για λίγες ημέρες, για να εορτάσουμε την μνήμη των Αγίων Αποστόλων τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τους ιεραποστολικούς αγώνες τους και το μαρτυρικό τους τέλος.
Ας σταθούμε για λίγο σε δυο βασικά της σημεία.

Πρώτο. Η νέα  ζωή που εγκαινίασε ο Χριστός με την σαρκώσή Του είναι μια ζωή εκκλησιαστική. Είναι δηλαδή μια ζωή κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο που καλλιεργείται μέσα από σχέσεις που έχουν αφετηρία την αγάπη του Θεού. Άλλωστε η διαχρονική πορεία του ανθρώπου έχει αποδείξει πως την ιστορία την γράφουν οι ομάδες και όχι οι μονάδες. Μια νέα μορφή σχέσεων που συσπειρώνει τους ανθρώπους σε ομάδες, λοιπόν, είναι οι σχέσεις που βασίζονται σε κοινούς στόχους και όχι σε κοινά συμφέροντα. Αυτή η νέα μορφή σχέσεων είναι η μαθητεία, η αποστολή. Μαθητεία σε τι; Στην αλήθεια του Λόγου του Θεού. Στα μηνύματα που είναι ορατά και καταληπτά μέχρι ενός σημείου αλλά γίνονται βιώματα μόνο μέσω της πίστεως. Η πίστη δεν είναι κάτι άλλο από ένα θείο δώρο. Έτσι λοιπόν με το δώρο αυτό της πίστεως που τους εμπιστεύθηκε ο θειος Διδάσκαλος Ιησούς Χριστός, οι απλοί ψαράδες της Γαλιλαίας εγκατέλειψαν πολλά κομμάτια του βίου τους, διάφορες μορφές σχέσεων που είχαν ως τότε, γνωρίζοντας πως θα έρθουν αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα της επιβίωσης και της σιγουριάς που προσφέρει η ζωή των αισθήσεων. Τα άφησαν πίσω τους όλα αυτά, αναζητώντας νόημα ζωής κοντά στον Θεάνθρωπο Σωτήρα. Έτσι δημιουργήθηκε σταδιακά η πρώτη εκκλησιαστική ομάδα δρασης, η ομάδα των δώδεκα Μαθητών και Αποστόλων που αποτελεί τη βάση της Εκκλησίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα και ονομάζεται στο σύμβολο της πίστεως ως Αποστολικη Εκκλησία. Άρα η Εκκλησία μας στηρίζεται στην δράση και στο κήρυγμα των Αγίων Αποστόλων και αυτό της δίνει κύρος και υπόσταση.

Το δεύτερο σημείο του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος από οποίο μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμα μηνύματα είναι η ανταπόκριση  των μαθητών στο κάλεσμα του Χριστου. Μια ανταπόκριση με προθυμία και αμεσότητα. Με ποιο σκοπό κάλεσε ο Κύριος τους μαθητές Του; Τους κάλεσε για να εξελίξουν αυτή την πρώτη τους προθυμία, τον ενθουσιασμό τους και τα ιδιαίτερα χαρίσματα που είχε ο καθένας ώστε να γίνουν Απόστολοι. Να γίνουν δάσκαλοι της αλήθειας του Χριστού. Αυτό οι Απόστολοι θα το συνειδητοποιούσαν πολύ αργότερα με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που τους χάρισε την σοφία του Θεού. Ποια ηταν τα πρώτα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές; Ελάτε και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων. Μια παράδοξη υπόσχεση! Τι θα πει αλιείς ανθρώπων; Το ρήμα ψαρεύω στις μέρες μας, όταν δεν αναφέρεται στα ψάρια, έχει αρνητική εννοια, ενέχει δολιότητα, πονηριά και ιδιοτέλεια. Η πρόσκληση των μαθητών όμως για να γίνουν αλιείς ανθρώπων όπως διατυπώθηκε από τον Ιησού, δεν σημαίνει κατι τέτοιο. Δεν σημαίνει την αύξηση της επιρροής στους ανθρώπους με στόχο την απόκτηση εξουσίας και δύναμης αλλά σημαίνει το να βγουν οι ψυχές των ανθρώπων με το κήρυγμα της αλήθειας από τον νοητό βυθό της άγνοιας και να γνωρίσουν τον Θεό και τον αιώνιο προορισμό τους. Ήξεραν καλά οι πρώτοι εκείνοι μαθητές την τέχνη του ψαρέματος και βάσει αυτής της ικανότητάς τους ο Κύριος τους κάλεσε να μάθουν μια τέχνη ασύγκριτα ανώτερη. Την τέχνη του να καλούν τους ανθρώπους στο δρόμο του Θεού, να τους οδηγούν στη μετάνοια για τις αμαρτίες τους και τελικά στο δρόμο της σωτηρίας. Αυτό λοιπόν είναι το έργο των Αγίων Αποστόλων, το έργο της Εκκλησίας. Όλα τα αλλά τα εξωτερικά και εφήμερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο, είναι πάρεργα. Γιατί η αποστολή της Εκκλησίας δεν ολοκληρώνεται ακολουθώντας κάποια μέθοδο ή κάποιο σχέδιο δράσης. Είναι μια τέχνη. Δεν είναι τεχνολογία αλλά τέχνη! Τέχνη την οποία δίδαξε ο Χριστός. Η τέχνη αυτή τελειοποιείται όταν αντιμετωπίζουμε τους διάφορους πειρασμούς και καλλιεργούμε την αγάπη. Όταν αγωνιζόμαστε να θυσιάσουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και τα συμφέροντά μας για τον συνάνθρωπό μας. Αυτό με μια λέξη ονομάζεται «διακονία». Στην αρχή η διακονία μας προς τους ανθρώπους επικεντρώνεται στο να αναδείξουμε την αξία την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, την ειρηνική συνύπαρξη, την ομόνοια και την κατανόηση μεταξύ μας, την ανάγκη του να βοηθάει ο ένας στον άλλο στις ανάγκες του χωρίς να τοποθετείται το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Αυτό το κήρυγμα την αγάπης γίνεται ευχαρίστως αποδεκτό σχεδόν από κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως πίστεως, ιδεολογίας και καταγωγής. Οι περισσότεροι άνθρωπο νιώθουμε χαρα και ανακούφιση ακούγοντας αυτό το κήρυγμα της αγάπης. Στην πραγματοποίηση όμως του οράματος της αγάπης στην καθημερινή μας ζωή, δεν αρκεί η δράση αλληλεγγύης ούτε τα έργα πρόνοιας και η κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πράξη έχει αποδείξει πως η ιδιοτέλεια και το «εγώ»πάντα υπερτερούν των προθέσεών μας. Άρα η αγάπη μας δεν είναι τέλεια γιατί της λείπει κάτι. Της λείπει η πνοή του Θεού για να ολοκληρωθεί. Το κήρυγμα της αληθινής αγάπης είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού. Ένα κήρυγμα που για να γίνει σε μας βίωμα  εκτός από το μυαλό μας, εκτός από τα συναισθήματά μας, εκτός από τα έργα μας τα κοινωνικά και κοινωφελή, τις επιδιώξεις μας,  χρειαζόμαστε την Χάρη του Θεού που δίνει νόημα στη ζωή μας. Αγάπη του Θεού σημαίνει το να μιλάς για αγάπη βιώνοντας την εχθρικότατα και το να μιλάς για δύναμη όντας εσύ ο ίδιος αδύναμος. Είναι ένα κήρυγμα που ξεπερνά τη λογική μας όπως το περιγράφει παραστατικά ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του. Αυτό τελικά είναι το κήρυγμα και η παρακαταθήκη της πρώτης αυτής εκκλησιαστικής

ομάδας που σχηματίστηκε, της ομάδας των Αγίων Αποστολών τους οποίους θα εορτάσουμε συν Θεώ σε λίγες ημέρες.

Αγαπητοι αδελφοί !

Το να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό, το να γίνει μαθητής Του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και να αποδεχτεί την πρόσκλησή Του, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι εύκολο πράγμα για κανέναν άνθρωπο. Ο νοητός βυθός από τον οποίο κλήθηκαν να βγάλουν τις ανθρώπινες ψυχές οι πρώτοι μαθητές του Χριστού, κόντεψε να καταπιεί και τους ίδιους, όπως συνέβη στο περιστατικό της τρικυμίας από την οποία τους έσωσε ο Κύριος. Και αυτή, όπως συμβαίνει συχνά, δεν ήταν μόνο θαλάσσια τρικυμία αλλά τρικυμία που προκαλεί η λογική όταν συναντά την πίστη. Αυτός ο βυθός που τους απειλούσε τότε και μας απειλεί πάντα, δεν είναι θαλάσσιος βυθός όπου κινούνται τα ψάρια που με την τέχνη τους ήξεραν να βγάζουν στην επιφάνεια οι αλιείς της Γαλιλαιας. Ο βυθος αυτος έχει μια έλξη, μια βαρύτητα μεγάλης έντασης. Είναι ο βυθός των αισθήσεων, των εξαρτήσεων, της ανασφάλειας, τελικά είναι ο βυθός της ολιγοπιστίας ή και απιστίας στην αιωνιότητα από τον οποίο ας ευχηθούμε να μας λυτρώσει ο Αναστάς Ιησούς Χριστος με τις πρεσβείες των Αγίων Του Μαθητών και Αποστόλων. Αμήν!

π. Χριστοφόρος

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ π. Χριστοφόρος

Επειδή σε πολλές περιπτώσεις κάποιοι άνθρωποι απρόσμενα πέθαναν σε ξένη χώρα, είτε στη θάλασσα, είτε σε δύσβατα βουνά, σε γκρεμούς και χαράδρες, από πείνα ή επιδημίες, σε πολέμους, σε πυρκαγιές, σε υπερβολικό ψύχος και υπέστησαν τον θάνατο κάτω από διάφορες συνθήκες, ίσως ακόμη, όντας φτωχοί ή άποροι και να μην αξιώθηκαν να μνημονευθούν με τις καθιερωμένες ψαλμωδίες και μνημόσυνα, οι Άγιοι Πατέρες, κινούμενοι από φιλανθρωπία, θέσπισαν να τελούνται κοινά μνημόσυνα από όλη την Εκκλησία για όλους αυτούς, συνεχίζοντας την παράδοση των Αγίων Αποστόλων. Έτσι περιλαμβάνονται όσοι κεκοιμημένοι  δεν έτυχαν της καθιερωμένης ξεχωριστής τιμής και μνημόνευσης  εξ αιτίας κάποιου  συμβάντος, να συμπεριλαμβάνονται και αυτοί στην κοινή σημερινή μνημόνευση και μας δίδαξαν πως είναι μεγάλη η ωφέλεια που δέχονται οι ψυχές όλων αυτών από την δική μας μνημόνευση και προσευχή. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν,  η Εκκλησία του Θεού επιτελεί την μνήμη των ψυχών. Ἐνας άλλος λόγος για την σημερινή κοινή μνημόνευση είναι το ότι πρόκειται  αύριο, Κυριακή της Απόκρεω, να μας προβάλλει την δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ζητάει , λοιπόν, το έλεος του Θεού που δεν εξαπατάται και είναι φοβερός Κριτής, ώστε να τους περιβάλλει με την γνωστή Του προς εμάς συμπάθεια και να τους κατατάξει στην απόλαυση των αιωνίων αγαθών τα οποία μας έχει υποσχεθεί. Επίσης, αφού οι Άγιοι Πατέρες πρόκειται την επόμενη Κυριακή να μας παρουσιάσουν την έξοδο του Αδάμ από τον Παράδεισο, σκέφτηκαν κατά κάποιο τρόπο να μας ξεκουράσουν λίγο μέσω της σημερινής ανάμνησης του τέλους της παρούσης ζωής και της ανάπαυσης  από όλα όσα διαπράξαμε στον παρόντα βίο, θέτοντας με τον θάνατό μας μια νέα αρχή. Το τελευταίο από τα ανθρώπινα έργα είναι η εξέτασή μας από τον αδέκαστο Κριτή. Με όλα τα παραπάνω παραδείγματα και τις συγκλονιστικές διδασκαλίες , επιθυμούν να μας αφυπνίσουν έντονα και πρόθυμους  να μας  οδηγήσουν σταδιακά στον προκείμενο αγώνα της νηστείας. Πάντοτε την ημέρα του Σαββάτου θυμόμαστε τις ψυχές των κεκοιμημένων, γιατί Σάββατο στα εβραϊκά σημαίνει την κατάπαυση. Έτσι λοιπόν και οι αποβιώσαντες  σταμάτησαν με τον θάνατό τους όλες τις βιοτικές μέριμνες και όλα όσα ορίζουν τον ανθρώπινο βίο. Γι’ αυτό έχει επικρατήσει την ημέρα του Σαββάτου να ευχόμαστε για την ανάπαυση των ψυχών τους. Το παρόν Σάββατο μνημονεύουμε γενικώς , παρακαλώντας για κάθε κεκοιμημένο ευσεβή χριστιανό. Γνωρίζοντας, λοιπόν, οι θείοι Πατέρες ότι τα όσα γίνονται υπέρ των τεθνεώτων, δηλαδή τα μνημόσυνα, οι ελεημοσύνες, οι θείες λειτουργίες,  παρέχουν σε αυτούς ανακούφιση και ωφέλεια, όλως ιδιαιτέρως θέσπισαν να αναπέμπονται δεήσεις σήμερα από ολόκληρη την Εκκλησία, καθώς παρέλαβαν, όπως είπαμε, από τους Αγίους Αποστόλους  και το αναφέρει και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Το ότι ωφελούν τις ψυχές όσα γίνονται, είναι φανερό και από άλλα πολλά αλλά και από την διήγηση του Αγίου Μακαρίου, ο οποίος όταν βρήκε ένα ξηρό κρανίο περνώντας από έναν δρόμο κάποτε  και απηύθυνε προς αυτό την ερώτηση αν στον Άδη οι νεκροί έχουν ποτέ κάποια αίσθηση παρηγοριάς, το κρανίο αποκρίθηκε: «Πάτερ, έχουν μεγάλη παρηγοριά οι ψυχές όταν προσεύχεσαι γι΄ αυτές». Αυτό το πληροφορήθηκε ο μεγάλος αυτός όσιος, γιατί παρακαλούσε το Θεό και ζητούσε διακαώς να μάθει αν όντως ωφελούνται οι ψυχές των νεκρών από τις δεήσεις που κάνουμε εμείς υπέρ αυτών από την εδώ ζωή. Αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος έσωσε με την προσευχή του τον βασιλιά Τραϊανό και άκουσε μετά τη φωνή του Θεού να του λέει πότε ξανά να μην προσευχηθεί υπέρ ασεβούς ανθρώπου. Αλήθεια είναι και αυτό που ιστορείται για τον θεομάχο βασιλέα Θεόφιλο, ότι η Βασίλισσα Θεοδώρα, με τη βοήθεια των Αγίων και Ομολογητών ανδρών, τον έβγαλε από την κατάσταση της τιμωρίας που βρισκόταν και των έσωσε. Θεωρεί, επίσης,  ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος  αγαθές και ωφέλιμες  τις κάθε είδους προσφορές υπέρ των τεθνεώτων, όπως διαβάζουμε στον επιτάφιο λόγο του προς τον αδερφό του Καισάριο. Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον ερμηνευτικό του λόγο επί της προς Φιλιππισίους επιστολής αυτό λέει: «Ας σκεφτούμε πώς  θα ωφελήσουμε αυτούς που έφυγαν από κοντά μας. Ας τους δώσουμε την βοήθεια που μπορούμε. Αναφέρομαι στις ελεημοσύνες και στις προσφορές. Όλα αυτά παρέχουν μεγάλη ωφέλεια σε αυτούς και μεγάλο κέρδος και βοήθεια, γιατί δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλα αυτά έχουν θεσμοθετηθεί και παραδοθεί στην Εκκλησία του Θεού από τους πάνσοφους Μαθητές του Χριστού,  οι οποίοι  εγγυώνται,  όπως και εγώ, πως η μνημόνευση των ονομάτων από τον λειτουργό ιερέα ενώπιον των φρικτών μυστηρίων,  μας ενώνει  με τον Δικαιοκρίτη Θεό αλλά και μεταξύ μας  ζώντες και τεθνεώτες, όλους όσους αναγράφουμε στο χαρτί που προσκομίζουμε,   τέκνα και συγγενείς , χωρίς να ξεχνάμε και τους πτωχούς». Αναφέρει επίσης ο Μέγας Αθανάσιος, ότι αν κάποιος  πεθάνει  και στον αέρα ακόμη και διαμελιστεί το σώμα του, μην αρνηθείς να προσφέρεις στον τάφο του, υπέρ της ψυχής του, λάδι και κεριά και να επικαλεσθείς Χριστόν τον Θεόν, γιατί είναι ευπρόσδεκτα όλα αυτά και τελέσφορα για τον κεκοιμημένο. Αν αυτός που απεβίωσε ήταν αμαρτωλός, θα συγχωρεθούν  τα αμαρτήματά του με αυτά που θα προσφέρεις, αν ήταν δίκαιος,  θα του προσθέσεις περισσότερη ανταμοιβή. Αν όμως  ο κεκοιμημένος όντας ξένος και άπορος, δεν έχει κανέναν συγγενή ή φίλο να φροντίσει όλα αυτά τα ψυχικά και να προσφέρει τα απαραίτητα, ο δίκαιος και φιλάνθρωπος Θεός, θα  προσθέσει αναλόγως  και σε αυτόν το έλεός Του, ακόμη και μέσα από την ανέχεια του κεκοιμημένου. Άλλωστε και αυτός που  προσφέρει υπέρ αυτών, συμμετέχει στην πνευματική ωφέλεια, αφού δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τη σωτηρία του πλησίον του. Αυτό συμβαίνει και σε όποιον αλείφει  κάποιον άλλον με μύρο. Πρώτα ευωδιάζει από το μύρο ο ίδιος. Αντιθέτως, όποιος αγνοεί και δεν πραγματοποιεί τις υποθήκες και επιθυμίες  του κεκοιμημένου σχετικά με τις μετά θάνατον φροντίδες των συγγενών του προς αυτόν και γενικώς όλες τις προς ωφέλεια της ψυχής των αποβιωσάντων παραδόσεις, λαμβάνει σίγουρα κρίμα στην ψυχή του. Μέχρι να γίνει η δευτέρα Παρουσία, όσα γίνονται υπέρ των κεκοιμημένων είναι ωφέλιμα, ακόμη και γι΄ αυτόυς που όσο ζούσαν  έκαναν έστω και λίγες αγαθές πράξεις, όπως μας διακηρύττουν οι άγιοι Πατέρες. Ακόμη κι αν υπάρχουν  προς σωφρονισμό στην Αγία Γραφή κάποιες σχετικές διατυπώσεις που αναφέρονται στους αμελείς,  ως επί το πλείστον νικά η φιλανθρωπία του Θεού. Αν  η ζυγαριά μεταξύ καλών και κακών έργων είναι ισόπαλη, νικάει η φιλανθρωπία του Θεού. Αν ακόμη υπερτερούν λίγο τα αισχρά έργα, πάλι επικρατεί το υπεράγαθο του Θεού. Ας έχουμε υπόψη μας πως εκεί, στην μετά θάνατον ζωή, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και όσοι γνωρίζονταν ήδη μεταξύ τους και όσοι δεν έχουν ξαναειδωθεί ποτέ, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμπαιραίνοντάς το από την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Να διευκρινιστεί πως δεν θα είμαστε με κάποια σωματική μορφή όπως η τωρινή,  θα είμαστε σε μία ηλικία όλοι, θα απαλειφθούν τα σωματικά γνωρίσματα που λάβαμε από τη γέννησή μας, θα έχουμε ενεργούς όμως τους διορατικούς οφθαλμούς της ψυχής. Λέγει σχετικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον επιτάφιο λόγο του προς τον αδελφό του Καισάριο:  «Τότε θα σε δω, Καισάριε, φωτεινό, ένδοξο, όπως μου εμφανίστηκες στα όνειρά μου πολλές φορές, αγαπημένε μου αδελφέ». Ο μεγάλος Αθανάσιος, αν και δεν το λέει έτσι  ξεκάθαρα σε όσα γράφει προς τον άρχοντα Αντίοχο, το τονίζει  όμως στον λόγο του υπέρ των Κεμοιμημένων. Λέει δηλαδή,  πως μέχρι την κοινή ανάσταση θα μπορούν οι Άγιοι (όσοι θα σωθούν) να αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο και να ευφραίνονται μαζί. Οι αμαρτωλοί και αυτό ακόμη θα στερηθούν. Οι δε  Άγιοι Μάρτυρες, έχουν την δωρεά από τον Θεό να βλέπουν τις δικές μας πράξεις,  να μας επισκέπονται , να επικοινωνούν μαζί μας. Τότε, στη Δευτέρα Παρουσία, όλοι θα γνωρίζονται μεταξύ τους.  Θα αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο. Τότε θα αποκαλυφθούν όλα όσα κρατούσε κρυφά ο καθένας. Ας γνωρίζουμε ακόμη πως  μέχρι την δευτέρα Παρουσία, οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται σε έναν ξεχωριστό τόπο και οι αμαρτωλοί επίσης  έχουν τον δικό τους τόπο. Οι μεν χαίρονται έχοντας  ελπίδα, οι δε λυπούνται περιμένοντας  τα δεινά. Δεν έζησαν ακόμη την εκπλήρωση της υπόσχεσης για τα αιώνια αγαθά  οι Άγιοι, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ο Θεός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς». Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πως όλοι όσοι έπεσαν σε γκρεμούς και όσοι αφανίστηκαν από πνιγμό, από φωτιά, από κρύο, πείνα και από τα λεγόμενα θανατικά, δεν τα έπαθαν αυτά κατ’εντολήν του Θεού. Αυτά είναι κρίσεις του Θεού ανεξερεύνητες. Από αυτά άλλα γίνονται με αποφάσεις του Θεού, είναι δηλαδή θέλημά Του,  άλλα κατά παραχώρηση του Θεού, άλλα γίνονται για να ειδοποιηθούν για κάτι οι άνθρωποι μέσω της επικείμενης απειλής και να σωφρονιστούν. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα πριν γίνουν και με το θέλημά Του γίνονται όλα. Γι’ αυτό και το ιερό Ευαγγέλιο λέει για τα πουλάκια. (Ματθ.10,29). Δεν προκαθορίζει όμως τι θα γίνει, εκτός από κάποιες περιπτώσεις που κάποιος πνίγεται, άλλος πεθαίνει νέος, άλλος πεθαίνει γέρος, άλλος νήπιο. Αλλά μια φορά όρισε ολόκληρο τον ανθρώπινο χρόνο ζωής και τους τρόπους που θα πεθαίνουν οι άνθρωποι. Μέσα στα πλαίσια του χρόνου ζωής που όρισε για τον καθένα, εντάσσονται και οι τρόποι του θανάτου. Δεν ορίζει ο Θεός τον τρόπο του θανάτου καθενός από την αρχή, αλλά τον γνωρίζει. Ανάλογα με τον τρόπο ζωής του καθενός, η θεία βούληση σχεδιάζει και τον χρόνο και τον τρόπο του θανάτου του. Λέγει ο μέγας Βασίλειος πως υπονοεί ο Θεός τον προορισμό της ζωής μας με τη φράση της Αγίας Γραφής «Γη ει και εις γην απελεύση» (είσαι από  χώμα και θα καταλήξεις στο χώμα). Ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους γράφει και τους λέει πως εξ αιτίας του ότι μεταλαμβάνετε όντες  ανάξιοι, γι’ αυτό ανάμεσά σας ασθενούν,  αρρωσταίνουν και πεθαίνουν πολλοί. Και ο Δαυΐδ λέει: «Μη με πάρεις κοντά σου στα μισά μου χρόνια». Και αλλού: «Δες, έκανες τις μέρες μου ένα μέτρο σπιθαμής και ο καιρός της ζωής μου είναι ένα τίποτε μπροστά σου».  Και ο Σολομών: «Γιέ τίμα τον πατέρα σου, για να ζήσεις πολλά χρόνια και για να μην πεθάνεις όταν δεν θα είναι η ώρα σου». Και στο βιβλίο του Ιώβ ο Θεός λέει προς τον Ελιφάζ : «Θα σας είχα εξολοθρέψει αν δεν ήταν ο Ιώβ, ο δούλος μου ο πιστός». Ώστε αποδεικνύεται από αυτά ότι δεν υπάρχει προκαθορισμένο το τέρμα της ζωής , αλλά αν κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως υπάρχει, τότε θα θέταμε ως όριο της ζωής μας τη θέληση του Θεού. Σε όποιον  ο Θεός θέλει, προσθέτει χρόνια, σε άλλον τα ελαττώνει, οικονομώντας και φροντίζοντας όλα για το συμφέρον μας και όταν Αυτός θέλει, οικονομεί και τον τρόπο και τον χρόνο. Το όριο της ζωής εκάστου, όπως λέει ο Μέγας Αθανάσιος, είναι η θέληση και η βουλή του Θεού και προσθέτει: «Με το λόγο σου και με το βάθος των κριμάτων σου, Χριστέ,  θα με γιατρέψεις». Ο Μέγας Βασίλειος λέει σχετικά πως οι θάνατοι έρχονται όταν ολοκληρωθεί το όριο της ζωής. Όριο της ζωής μας, ονομάζουμε το θέλημα του Θεού. Αν ήταν προκαθορισμένο το όριο της ζωής μας, τότε τί ανάγκη θα είχαμε τον Θεό, τους γιατρούς και το να ευχόμαστε για τα παιδιά»;  Χρειάζεται να ξέρουμε και αυτό. Τα βαπτισμένα νήπια απολαμβάνουν την αιώνια χαρά, τα δε αβάπτιστα νήπια και τα παιδιά των ειδωλολατρών, ούτε στην χαρά ούτε στην τιμωρία θα πάνε. Αφού βγεί η ψυχή από το σώμα, δεν έχει καμιά φροντίδα για τα εγκόσμια πράγματα, αλλά φροντίζει πάντα για τα εκεί. Μνημόσυνα τρίτης ημέρας (Τρίτα) τελούμε γιατί την τρίτη ημέρα αρχίζει να φθείρεται η όψη του ανθρώπου. Των εννέα ημερών (Έννατα) γιατί όλο το σώμα αρχίζει να αλλοιώνεται και διασώζεται μόνο η καρδιά ακέραιη. Τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα τελούμε γιατί και η καρδιά ακόμη του ανθρώπου, χάνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γέννηση του ανθρώπου. Την Τρίτη ημέρα αρχίζει να διακρίνεται  η καρδία και την ένατη μπαίνει μέσα στο σώμα. Την τεσσαρακοστή ημέρα το σώμα παίρνει την τελική μορφή του .

Το σημερινό κήρυγμα

Κυριακή 6/2/2022

Από το αποστολικο Αναγνώστα Β’ Προς Κορινθιους κεφάλαιο 6 στιχος 16 , κεφάλαιο 7 , στιχος 1: Σε μετάφραση :
Αδελφοί, εσείς είστε ναός του ζωντανού Θεού, όπως ο ίδιος είπε: θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους, θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου. Γι’ αυτό ο Κύριος λέει: φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε. Mην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα, κι εγώ θα σας δεχτώ. θα είμαι για σας ο Πατέρας, κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου, λέει ακόμα ο παντοκράτορας Κύριος. Αφού λοιπόν, αγαπητοί μου, έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, ας κα­θαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί που μολύνει το σώμα και την ψυχή. Ας ζήσουμε μια άγια ζωή με φόβο Θεού.

Ο Απόστολος Παύλος , Αγαπητοί αδελφοί, όπως ακούσαμε στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο παραθέσαμε παραπάνω σε μετάφραση , ,συμβουλεύει πατρικά τους Κορινθίους οι οποίοι ήταν επιρρεπείς πολύ στα σαρκικά πάθη την εποχή εκείνη, να ξεκινήσουν έναν αδιάκοπο και αδυσώπητο αγώνα κατά των παθών τους και στηρίζει την επιχειρηματολογία του σε τρεις άξονες τους οποίους σύντομα θα δούμε.Πρώτος άξονας ερμηνείας του αποστολικού αναγνώσματος είναι η θεώρηση του σώματος μας ως ναός του Θεού, δηλαδή κατοικητήριο, σπίτι του Θεού. Από την παλαιά Διαθήκη ο Χριστός ο Άσαρκος Λόγος τότε, δηλαδή πριν σαρκωθεί και γίνει άνθρωπος,μας είχε πληροφορήσει ότι είμαστε ναός Θεού γιατί μέσα μας κατοικεί το Άγιο Πνεύμα το Οποίο με την δημιουργική πνοή Του μας είχε εμφυσήσει κατά τη δημιουργία μας. Το Άγιο Πνεύμα ξαναδόθηκε από τον ίδιο τον Χριστό στους Αποστόλους κατά την εσπέρα της αναστάσεως στους έντεκα μαθητές λέγοντάς τους: Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Η πληρότητα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος μας δόθηκε κατά την Πεντηκοστή και ενεργείται μέσα στην εκκλησία με ποικίλους τρόπους. Πρώτον μέσω των Αγίων Μυστηρίων. Κατα την βάφτισή μας συγκεκριμένα, λαμβάνουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με το άγιο χρίσμα. Μέσα στην μυστηριακή ζωή της εκκλησίας λαμβάνουμε συνεχώς Πνεύμα Άγιον. Είδομεν το φως το αληθινό ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον , ψάλλουμε στην θεία λειτουργία. Το άγιο Πνεύμα χειροτονεί και τελειοποιεί τους διακόνους, τους πρεσβυτέρους και τους επισκόπους . Το άγιο Πνεύμα μας δίνει την άφεση των αμαρτιών μας κατά την εξομολόγηση και είναι κοντά μας όταν το επικαλούμαστε με την όμορφη αυτή η προσευχή: Βασιλευ Ουράνιε Παράκλητε τις ήσυχες στιγμές της προσωπικής μας καλλιέργειας που γίνεται στο εικονοστάσι του σπιτιού μας. Έχουμε λοιπόν μέσα μας το άγιο Πνεύμα. Ενοικεί και βαδίζει ο Θεός μέσα μας! Τι μεγαλο δώρο! Το τελειότερο δώρο για τον άνθρωπο το οποίο οφείλουμε να αξιοποιήσουμε.

Δεύτερος νοηματικος άξονας είναι το ότι ο Θεός μας ονομάζει γιους και θυγατέρες Του, παιδιά του δηλαδή. Όχι μόνο δημιουργήματά του αλλά και παιδιά του. Πώς μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να έχει τον Θεό πατέρα του αφού υπάρχει διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης φύσης και της θεϊκής φύσης; Το έχουμε σκεφτεί ποτέ αυτό; Η απάντηση βρίσκεται στο Θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ο οποίος σαρκώθηκε, έλαβε την δική μας φύση και μας έκανε παιδιά του Θεού Πατρός εξ υιοθεσίας όπως ερμηνεύουν οι συγγραφείς της Αγίας γραφής και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας . Είμαστε παιδιά του Θεού γιατί μας υιοθέτησε ο Ιησούς Χριστός λαμβάνοντας την δική μας σάρκα δηλαδή την σάρκα του δημιουργήματός Του. Μέγα μυστήριο αυτό που βιώνουμε και στην ακόμη εορταζόμενη Δεσποτική και Θεομητορική εορτή της Υπαπαντής, κατά την οποία βλέπουμε τον γέροντα Συμεών να κρατάει το δημιουργό του στα χέρια του, τον μικρό Ιησού Χριστό σαράντα ημερών.

Ο τρίτος άξονας κατανοήσεως της σημερινής αποστολικής περικοπής, αδελφοί μου, είναι οι επιλογές των συναναστροφών μας. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, συμβουλεύει ο ο Απόστολος Παύλος τους Κορινθίους, χρησιμοποιώντας τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης. Από ποιους θα έπρεπε να διαχωρίσουν την θέση τους οι Κορίνθιοι και από ποιους εμείς; Οι μεν Κορίνθιοι θα έπρεπε σύμφωνα με την συμβουλή του πατέρα τους του πνευματικού, του Αγίου Αποστόλου Παύλου, να απομακρυνθούν από τους ειδωλολάτρες, αυτούς που επηρεάζουν τη ζωή τους προτείνοντας τους μια ζωή χωρίς Θεό αληθινό μέσα στο ψέμα και την κακοδοξία και με ότι αυτά συνεπάγονται. Γνώριζε καλά ο Απόστολος Παύλος το ευεπηρέαστον της ανθρώπινης φύσης το ότι δηλαδή επηρεαζόμαστε εύκολα από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας γιατί κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε σταθερότητα χαρακτήρα και ωριμότητα πνευματική. Γι’ αυτό να επιλέγουμε τις παρέες και τις συναναστροφές μας με πολλή προσοχή κυρίως οι νέοι άνθρωποι. Τον σύντροφό μας, τον φίλο μας, αυτόν με τον οποίο θα συζητήσουμε τα προβλήματά μας τα καθημερινά, τα τρέχοντα οφείλουμε να τον επιλέγουμε με πολλή προσοχή και διάκριση για να μην αποβεί επιζήμια αυτή μας η συναναστροφή και για τους δυο, για την ψυχική μας υγεία η οποία μας κοστίζει μια αιωνιότητα, σύμφωνα με τη δική μας εν Χριστώ βιοθεωρία. Αγαπητοί αδελφοί, πολλά και ωφέλιμα μας δίδαξε το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Πρώτον να διαφυλάττουμε την υγεία του σώματός μας με το να προσέχουμε την χρήση των πέντε αισθήσεων γιατί το σώμα είναι κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και ως εκτούτου είναι ιερότατο. Το ότι κοινωνούμε σώμα και αίμα Χριστού, αυτό τα λέει όλα. Να διαφυλάττουμε την ακεραιότητα της ψυχής μας (που κι αυτή έχει τις δικές τις αισθήσεις) με τον πνευματικό μας αγώνα και την κάθαρση από τα πάθη που είναι ομολογουμένως μία κοπιώδης και ανηφορική πορεία. Τέλος, να προσέχουμε τις συναναστροφές μας όχι προσβάλλοντας και απορρίπτοντας άκριτα τους συνανθρώπους μας, αλλά προσέχοντας με διάκριση τις επιλογές μας. Κριτήριό μας ας είναι τι μας ωφελεί πνευματικά, τι μας προάγει, τι μας ωριμάζει και τι μας ενώνει με το Θεό. Μία φιλία, μία ανθρώπινη σχέση, μπορεί να μας σώσει μπορεί όμως και να μας καταστρέψει. Στις ανθρώπινες σχέσεις μας ας έχουμε ως γνώμονα τους κοινούς στόχους, και τις κοινές αξίες και αναλόγως ή συνεχίζουμε τις σχέσεις αυτές ή τις διακόπτουμε μη διακόπτοντας όμως την αγάπη προς όλους και την προσευχή για όλους. Ας σταθούμε σε αυτά τα μηνύματα και αν μας εκφράζουν ας αγωνιστούμε να τα κάνουμε πράξη στη ζωή μας! Αμήν !

π. Χριστοφόρος

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2022

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

​«Τοὺς Τρεῖς μεγίστους φωστήρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος», τὰτρία μεγάλα ἀστέρια ποὺ παίρνουν φῶς ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Τρεῖς Ἱεραρχας, Προστάτας τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας,πανηγυρίζει, ἀδελφοί μου, σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀνάξια τὰχείλη μας καὶ φτωχὰ τὰ λόγιά μας γιὰ νὰ τοὺς ἐγκωμιάσουμε ὅπως τοὺς ἀξίζει.

​Δεκαεπτὰ αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἔζησαν, καὶὅμως δὲν ξεχάστηκε οὔτε ἡ διδασκαλία τους, οὔτε οἱ ξεχωριστές τους προσωπικότητες. Τί νὰ εἶναι, ἀλήθεια, αὐτὸ ποῦ τοὺς κάνει τόσο μεγάλους; Μήπως ἡ πολύπλευρη μόρφωσή τους; Ὄντως , δὲν ὑστεροῦσαν σ΄αὐτό. Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶχε σπουδάσει ὅλες τὶς γνωστὲς –τότε- ἐπιστῆμες: Νομική, Φιλοσοφία, Ἀστρονομία, Ἰατρική. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἄριστος θεολόγος καὶ ἐξαιρετικὸς ποιητής, ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς ἐμπνέει καὶ νὰ μᾶς φωτίζει μὲ τὰ βαθυστόχαστα καὶ ἰδιαίτερου λυρικοῦ μεγαλείου συγγράμματά του. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ὁ βασιλιάς του ἄμβωνα», «ὁ χρυσοὺς τὴν γλώτταν» ὅπως δικαίως ἔχει ὀνομαστεῖ, ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει πρότυπο ἱεροκήρυκα, ἄριστος χειριστὴς τοῦ λόγου, σπάνιος ρήτορας καὶ βαθὺς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων. Μήπως ἡκοινωνικὴ δράση ποὺ ἀνέπτυξαν καὶ οἱ Τρεῖς, μᾶς κάνει νὰ τοὺς θυμόμαστε μέχρι σήμερα; Καὶ στὸν τομέα αὐτὸ διακρίθηκαν.  Ἀνῆλθαν στὸν τρίτο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης, ἦταν ἐπίσκοποι της Ἐκκλησίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας , οἱἍγιοι Γρηγόριος καὶ Ἰωάννης στὸ θρόνο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ὡς ἐπίσκοποι, ἦταν πραγματικοὶ πατέρες γιὰτοὺς πιστούς. Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὴ «Βασιλειάδα» –  καρπὸς τῶν κόπων τοῦ Ἱεράρχη τῆς Καισαρείας- ἦταν ἕνα συγκρότημα ἀπὸφιλανθρωπικὰ ἱδρύματα: ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα καὶθεραπευτήρια καθὼς καὶ τὰ καθημερινὰ σισίτια ποὺ ὀργάνωσε στὴν Κωνσταντινούπολη Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος  και ἔβρισκαν φαγητὸ χιλιάδες ἄνθρωποι.

Αὐτὸ ποὺ τοὺς κάνει τόσο μεγάλους καὶ τόσο ἐπίκαιρους γιὰ ἐμᾶς σήμερα,  εἶναι ἡ ἐνάρετη ζωή τους. Τὰ πλούσια ψυχικὰ τοὺς χαρίσματα, ἀποτέλεσμα τῆς ἀσκητικῆς τους βιοτής, τῆς ζωντανῆς πίστης τους καὶ τοῦ ἀδιάλειπτου ἀγώνα τους. Ἡ ἁγιότητά τοὺς , τοὺς καθιστὰ ἀσύγκριτους μὲ ὅλα τὰ μεγάλα πνεύματα ποὺ πέρασαν ἀπὸτὸν κόσμο ὅλες τὶς ἐποχές. Εἶχαν τὴν ἄνωθεν σοφία τὴν κατὰ Χριστὸν παιδεία καὶ τὴν κατὰ κόσμον μόρφωση σὲ ὕψιστο βαθμό. Ὅλοι μας, πάντα ἀναζητοῦμε καλοὺς δασκάλους , ἐνάρετους ἱερεῖς, ἔντιμους ἐπαγγελματίες, ἔμπιστους φίλους. Ψάχνουμε πρότυπα καὶ ὑποδείγματα ζωῆς. Δὲν εἶναι ὅμως εὔκολο νὰ τά βροῦμε. Πολλὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους,  κυρίως οἱ νέοι. Ἂς προστρέξουμε ὅμως, ὄχι ἀλλοῦ , ἀλλὰ στὴν Ἐκκλησία μας. Τὴν ἀείρροη πηγὴ προτύπων,  ἁγιότητας, γνησιότητας, ἔνθεης ζωῆς. Ὅποιος ἔχει τὸ Θεὸ μέσα του, ὅπως οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, τότε μόνον μπορεῖ  νὰ ὑπηρετεῖ σωστὰ καὶ ὁλοκληρωμένα τὴν ἐπιστήμη του, τὴν τέχνη του ἢ τὸ λειτούργημά του. Ἂς τοὺς μιμηθοῦμε , ἂς μελετήσουμε  τὸ βίο καὶ τὰ συγγράμματά τους. Ἐκεῖ θὰ βροῦμε τὴν ἐλπίδα ποὺψάχνουμε στὴν δύσκολη καθημερινότητά μας. Σήμερα ὁ κόσμος μας προβληματίζεται γύρω ἀπό τήν περίφημη «κρίση», πού βολεύεται νά τήν θεωρεῖ κρίση μόνον οἰκονομική, ξεχνώντας τίς πνευματικές καί κοινωνικές διαστάσεις της. Ἄν είχαμε παραδειγματισθεῖ ἀπό τόντρόπο πού οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἀντιμετωπίζουν τόν πλοῦτο καί τά ὑλικά ἀγαθά, πόσο διαφορετικά θά ἦταν τά πράγματα.

Ἄς ἀκούσουμε τόν Μέγα Βασίλειο νά μᾶς ἐξηγεῖ πῶς ἡ πλεονεξία ἀδικεῖ τό κοινωνικό σύνολο καί πῶς θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νάἀπολαμβάνει τίς δωρεές τοῦ Δημιουργοῦ Του μέ διάθεση εὐχαριστίας:

«Ἐσύ δέν εἶσαι πλεονέκτης; Δέν εἶσαι ἅρπαγας, ἐφ’ ὅσον σφετερίζεσαι σάν δικά σου ἐκεῖνα πού δέχθηκες ἀπό τόν Θεό, γιά νά τά διαχειρισθῇς ὡς οἰκονόμος; Ἤ μήπως ἐκεῖνος πού κλέβει τά ροῦχα κάποιου καί τόν ἀφήνει γυμνό θά ὀνομασθεῖ λωποδύτης, ἐνῶ αὐτός πού δέν ντύνει τόν γυμνό ἀξίζει κάποια ἄλλη ὀνομασία; Τό ψωμί, πού ἐσύ κατακρατᾶς, ἀνήκει στόν πεινασμένο. Τό ροῦχο πού φυλᾶς σέ ἀποθῆκες ἀνήκει στόγυμνό. Τά παπούτσια πού σαπίζουν στό σπίτι σου ἀνήκουν στόν ξυπόλητο. Τό χρῆμα πού φυλᾶς χωμένο στή γῆ, ἀνήκει σ’ ἐκεῖνον πού τό ‘χει ἀνάγκη. Ἑπομένως, τόσους ἀδικεῖς, ὅσους θά μποροῦσες νά εὐεργετήσεις».

«”Εἴτε τρῶτε εἴτε πίνετε εἴτε κάνετε ὁ,τιδήποτε, ὅλα νά τά κάνετε πρός δόξαν Θεοῦ”. Ὅταν κάθεσαι στό τραπέζι, νά προσεύχεσαι. Ὅταν παρέχεις τό ψωμί στόν ἑαυτό σου, νά εὐχαριστεῖς Ἐκεῖνον πού σοῦ τό ἔδωσε. Τελείωσε ἡ ἡμέρα; Νά εὐχαριστεῖς Αὐτόν, πού μᾶς χάρισε καί τόν ἥλιο, γιά νά ἐξυπηρετεῖ τά ἔργα τῆς ἡμέρας καί τή φωτιά μᾶς χορήγησε, γιά νά μᾶς φωτίζει τή νύχτα καί νά ἐξυπηρετεῖ τίς λοιπέςἀνάγκες τῆς ζωῆς μας».

​Ἀδελφοί μου,

​         Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ προστασία τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, εἴθε νά μᾶς συνοδεύουν πάντοτε καί νά φωτίζουν τό δρόμο, τή σκέψη, τή ζωή μας καί ἰδιαίτερα τους νέους τῆς πατρίδας μας. Ἀμήν!

​π. Χρ.Κ.

ΓΡΑΠΤΟN  ΘΕΙΟN  ΚΗΡΥΓΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 17,12-19)

16  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2022

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, μας περιγράφει ένα μεγάλο θαύμα -γνωστό σε όλους μας: την θεραπεία δέκα λεπρών ανθρώπων από τον Ιατρό των ψυχών και των Σωμάτων μας, την Πηγή των Θαυμάτων , τον Χριστό μας. Σαν άνθρωποι που μας προβληματίζει η υγεία μας και ευχόμαστε πάντα να την έχουμε, ακούγοντας τη σημερινή διήγηση, αισθανόμαστε χαρά και έχουμε ελπίδα. Ο Χριστός που χορηγεί την υγεία, μπορεί να θεραπεύσει κι εμάς από κάθε ασθένεια, όπως τους δέκα λεπρούς και τόσους άλλους ασθενείς που αναφέρει το Ευαγγέλιο.

​Η υγεία είναι το καθημερινό και πρωταρχικό αίτημα του ανθρώπου κάθε εποχής. Η αρχαία Ελλάδα ήταν διάσπαρτη από ιερά του ψευδοθεού Ασκληπιού. Στους χώρους αυτούς παρακαλούσαν οι ασθενείς για την υγεία τους και προσέφεραν αναθήματα και θυσίες.  

Το αίτημα για μια καλή υγεία είναι το ίδιο έντονο και σήμερα. Στην καθημερινή μας ζωή όταν  συναντούμε έναν αδελφό μας, τον χαιρετάμε με την ευχή να έχει υγεία. Προσερχόμαστε στην Εκκλησία και τους Αγίους εντονότερα όταν βιώνουμε οι ίδιοι ή οι οικείοι μας προβλήματα υγείας. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι γιατί ο άνθρωπος φοβάται την ασθένεια;

Πρώτον διότι η ασθένεια σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την πατερική θεολογία, δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά είναι ένα παρά φύση γεγονός, ένα παράσιτο στην ανθρώπινη φύση. Η ασθένεια είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο με ασθένειες, αλλά κατά πάντα υγιή. Η ασθένεια ήλθε στον οργανισμό μας μετά την διάπραξη της αμαρτίας, μετά την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Έτσι τελικά η κατάσταση της αμαρτίας είναι που μας προξενεί φόβο και ανασφάλεια.

Δεύτερον διότι ο φόβος της ασθένειας, στο βάθος του, κρύβει τον φόβο του θανάτου. Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο να γίνεται στο σώμα μας, αμέσως αναδύεται το ερώτημα: «Μήπως πεθάνω; Μήπως αυτή η ασθένεια με οδηγήσει στον θάνατο;»

Ο φόβος του θανάτου δημιουργεί πολλά υπαρξιακά και κοινωνικά προβλήματα επειδή η ασθένεια και ο θάνατος είναι ανυπόφορες και αδιέξοδες καταστάσεις, θεωρούμενες εκτός της αλήθειας του Ευαγγελίου. Ο άνθρωπος ενστικτωδώς θέλει να εξασφαλίσει με τον καλύτερο τρόπο την περίθαλψή του και τα γηρατειά του. Πολλές φορές όμως στην αγωνιώδη του προσπάθεια να αποκτήσει όσα περισσότερα υλικά αγαθά προλάβει ή να αυξήσει την επιρροή του σε όσο γίνεται περισσότερους συνανθρώπους του, για να νιώσει έτσι την ψευδαίσθηση της σιγουριάς, παραθεωρεί τον «έσω άνθρωπο» , χάνει το σκοπό της ύπαρξης του, χάνει την ανθρωπιά του και τότε επιτρέπει ο Θεός παιδαγωγικά κάποια ασθένεια για να του υπενθυμίσει τη φθαρτότητα και τη ματαιότητα μιας ζωής που δεν είναι συνδεδεμένη με την πηγή της ζωής , το Χριστό.

Σε καμία εποχή δεν έλειψαν οι ανίατες ασθένειες.  Ακόμη και στις μέρες μας που η θεόσδοτη ιατρική επιστήμη μεγαλουργεί , πολλά ιατρικώς ανίατα νοσήματα απειλούν τους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει, διότι ούτε η αμαρτία ούτε τα πάθη εκλείπουν από την ανθρώπινη ψυχή. Ο Χριστός μας , ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων  στην  επί γης παρουσία του με τη μοναδική θεϊκή του αγάπη, ευεργέτησε και θεράπευσε τις ασθένειες των ανθρώπων, άλλοτε επιβραβεύοντας τη βαθειά τους μετάνοια  και συντριβή και άλλοτε τη ζωντανή πίστη τους. Επανέφερε έτσι τον άνθρωπο στην κατάσταση που ήταν πριν την πανανθρώπινη ασθένεια της αμαρτία. Έκανε τον άνθρωπο καθαρό από τις αμαρτίες και καθαρό από κάθε φθορά και ασθένεια με τη δυνατότητα να σπάσει τα δεσμά του θανάτου και να ζήσει αιώνια.  Μόνο ο Αναστημένος Χριστός μπορούσε να το κάνει αυτό. Κι εμείς μόνο όταν είμαστε ενωμένοι με το Χριστό και τους Αγίους μπορούμε να το επιτύχουμε. Ο Όσιος Πατήρ ημών Πορφύριος , ένας σύγχρονος άγιος γέροντας που υπέφερε από πολλές και βαρειές ασθένειες, μας συμβουλεύει τα εξής : «όταν αρρωστήσουμε το θέμα δεν είναι μόνο να πάρουμε φάρμακα ή να προσευχηθούμε στους Αγίους. Πρέπει να ξέρουμε και το άλλο μυστικό: να αγωνιστούμε να αποκτήσουμε τη Χάρη του Θεού. Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η Χάρις , δηλαδή το πώς θα αφεθούμε στο Χριστό. Εμείς δηλαδή περιφρονούμε την ασθένεια , δεν την σκεπτόμαστε , σκεπτόμαστε το Χριστό, απλά , ανιδιοτελώς , κι ο Θεός κάνει το θαύμα του προς το συμφέρον της ψυχής μας. Όπως λέμε στη Θεία λειτουργία πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Αδελφοί μου!

Οι δέκα λεπροί ήθελαν να θεραπευτούν. Ζήτησαν και έλαβαν το έλεος του Χριστού. Μόνο ο ένας όμως κατανόησε ότι το έλεος του Θεού είναι ένα δώρο για τον άνθρωπο και ότι η υγεία έχει αξία μόνο όταν τη θεωρούμε ως ευλογία Θεού για να Τον δοξάζουμε και για να Τον ευχαριστούμε. Ας τον μιμηθούμε. Για το σκοπό αυτό σώζεται στο Ευαγγέλιο η θεραπεία των δέκα λεπρών. Ας είμαστε ευγνώμονες πάντοτε προς το Χριστό για τις δωρεές Του και ας Τον ευχαριστούμε  για όλα, για να λάβουμε τη Χάρη του και την ψυχοσωματική μας θεραπεία. Αμήν!

​ π. Χ.Κ.