Αναφέραμε προηγουμένως πως η συνάντηση  του Χριστού με τον Τίμιο Πρόδρομο  με αποκορύφωμά της την Θεοφάνεια στα ρείθρα  του Ιορδάνου, εξελίσσει τον εορτολογικό ετήσιο κύκλο και αυτό διότι ο Ιησούς, μετά την βάπτισή του και την υπό του Πατρός μαρτυρία ως Υιός αγαπητός τη παρουσία του Αγίου Πνεύματος εν είδη περιστέρας, βαδίζει πλέον την πορεία της προετοιμασίας της τριετούς δημόσιας δράσης Του. Αρχικά με την τεσσαρακονθήμερη νηστεία στην έρημο του Ιορδάνου, την αντιμετώπιση των τριών πειρασμών και κατόπιν την εκλογή των μαθητών του με την οποία προδιαγράφεται  ο Σταύρος, η Ανάσταση και η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.

 Ας σταθούμε  όμως σε μερικά σημεία από την θεματολογία του Αγίου Δωδεκαημέρου, τα οποία θα μας βοηθήσουν για την μετά τις εορτές πορεία μας στην έρημο των δικών μας κοινών  αλλά και προσωπικών πειρασμών. Το πρώτο είναι το πώς κατανοούμε στις μέρες μας το προφητικό χάρισμα. Γίνεται  πολύς λόγος σήμερα για το χάρισμα αυτό κυρίως με την έννοια της προφητολογίας και της μελλοντολογίας. Το ότι  δηλαδή προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε  τις προφητείες -η καλύτερα  προρρήσεις- Αγίων των περασμένων αιώνων αλλά και πιο συγχρόνων και με βάση αυτές εικάζουμε το μέλλον του πλανήτη και των κατοίκων του. Το μόνο σίγουρο, αδελφοί μου, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα πνευματικό από αυτή την ενασχόληση αλλά ούτε και πρακτικό. Ή Καινή Διαθήκη (Κατά Ματθαίον 24ο κεφάλαιο και αλλού) αναφέρεται περιγραφικά στα δεινά που θα υπάρχουν στον κόσμο μέχρι τη συντέλειά του, την ολοκλήρωσή του και μας είναι αρκετές, πιστεύουμε, αυτές οι μαρτυρίες, από τον ίδιο το Χριστο και από τον θεόπνευστο συγγραφέα του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Μέσα στην Εκκλησία, ο όρος προφητεία έχει διπλή σημασία. Πρώτον Προφητεία σημαίνει τις  προρρήσεις Αγίων και δικαίων που έζησαν προ Χριστού και προκατείγειλαν τον ερχομό του Μεσσίου, του λυτρωτή  του γένους των ανθρώπων. Προφήτης, λοιπόν,  στην κυριολεξία είναι αυτός που διεγείρει προς μετάνοια εν όψει του ερχομού του Σωτήρος. Η δεύτερη έννοια του όρου προφητεία είναι η ορθοτόμηση του λόγου του Θεού σε κάθε εποχή. Το κήρυγμα του θείου λόγου. Η επικαιροποίηση του θελήματος του Θεού στο σήμερα. Αυτό είναι έργο και χάρισμα που ασκείται εν  υπακοή και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία. Ας είμαστε, λοιπόν,  προσεκτικοί ακούγοντας και διαβάζοντας τις σύγχρονες προφητείες και προβλέψεις, ακόμη κι αν φέρουν την υπογραφή φωτισμένων προσώπων. Προφητεία δεν είναι κάτι το ευκαιριακό αλλά κάτι το σωτηριολογικό. Ενα άλλο  σημείο με ξεχωριστή σημασία  που μας υπέδειξε  ως οδοδείκτη ζωής η περίοδος του Αγίου δωδεκαημέρου, είναι η υπομονή στους πειρασμούς. Ας θυμηθούμε τους πειρασμούς του μνήστορος Ιωσήφ πριν παραλάβει την Μαριάμ.  « Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων,  ο σώφρων Ιωσηφ εταράχθη»,  διαβάζουμε στους χαιρετισμούς της Παναγίας. Εταράχθη ο Ιωσηφ, αλλά υπέμεινε τον πειρασμό των λογισμών μέχρι που του αποκαλυφθηκε το σχέδιο του Θεού. Ας θυμηθούμε την υπομονή των μάγων, των φυσικών επιστημόνων της εποχής εκείνης, που για μεγάλο διάστημα περιπλανήθηκαν μέχρι να βρουν τον Αστέρα που τους οδήγησε στον Έναν, Εκείνον  που ανέμεναν τόσες και τόσες γενεές ανθρώπων. Αλλά και η Μαριάμ και η Ελισάβετ η μητέρα του Τιμίου Προδρόμου,  υπέμειναν διωγμό από τον Ηρώδη και προσέφυγαν σε ερήμους τόπους  για να διαφύγουν τους κινδύνους. Και ο Τίμιος Πρόδρομος πολλά χρόνια αργότερα με υπομονή και προσμονή κήρυττε  και βάπτιζε χωρίς να σταματήσει ούτε για μια στιγμή να ασκείται και να καθαίρεται και ο ίδιος από το σαρκικό φρόνημα μέχρι να συναντήσει τον κοσμοπόθητο Νυμφίο της Εκκλησίας  και να ολοκληρώσει έτσι την αποστολή του. Η υπομονή ασκείται και στις δικές μας ψυχές, αδελφοί μου, το τελευταίο διάστημα. «Καθ´ υπερβολην εβαρύνθημεν υπέρ δύναμιν, ώστε  εξαπορηθήναι ημάς και του ζην» (Β´Κορινθ.1,8) κατά τον αποστολο Παύλο. Και  εμείς, τον παρόντα  καιρό πάρα πολύ ταλαιπωρηθήκαμε, υπερβολικά μεγάλο βάρος θλίψεων και πειρασμών έπεσε επάνω μας, παραπάνω από την δύναμή μας ώστε πολλές φορές χάσαμε κάθε ελπίδα και για αυτή ακόμη τη ζωή μας.  Αλλά ας στρέψουμε τον αγώνα της υπομονής μας προς τον δρόμο που ετοίμασε ο Βαπτιστής. Στην οδό του Κυρίου . «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι» (Ψαλ.39, 2)  ψάλλει ο προφητάναξ Δαβίδ. Η εν Χριστώ υπομονή είναι «οδός απάγουσα εις την ζωήν».  (Κατά Ματθ. Κεφ.7, στ.13-14)

Είναι ο μυστικός και μυστηριακός ο δρόμος της αγάπης, της φιλαδελφίας και της εν τη Εκκλησία  και εις την Εκκλησίαν υπακοής.

Ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,   κατά τον νέον  ενιαυτόν  της χρηστότητος του Κυρίου στον οποίο εισήλθαμε, λουσμένοι από το Φώς της Βηθλεέμ και την ευλογία του Ιορδάνου, να βαδίσουμε εν σοφία προφητική και προδρομική και εν  υπομονή Χριστού την οδον  του βίου μας και να γεμίσει ο Επιφανείς Θεός την ύπαρξή μας με παρηγοριά και αποκαλύψεις για να διαπεράσουμε «την ρέουσαν του βίου» διάβαση ετοιμασμένοι και αγιασμένοι. Αμήν!

π. Χριστοφόρος Καραβίας