Ο άνθρωπος σταματάει να παρανομεί και να αδικεί , σταματάει να αδιαφορεί και να σπαταλά τα υλικά αγαθά, σταματάει να κάνει πως δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του και να αγνοεί την αγωνία, τον πόνο και την μοναξιά του διπλανού του, όταν δεν έχει πλέον άλλη επιλογή. Όταν μια ασθένεια, μια αποτυχία, ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός στη ζωή του τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τις πράξεις του. Συνήθως δεν επιλέγει εξαρχής και αυθορμήτως τον αγιοβάδιστο δρόμο της αγάπης και της ταπείνωσής. Δεν συνειδητοποιεί χωρίς πόνο και δάκρυ την αξία αυτών των δυο καθοριστικών αρετών που μας κάνουν γνωστό τον Θεό. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ήρθαμε στη γη για να δούμε, να ζήσουμε όλα τα συναισθήματα και τις γήινες συνθήκες και καταστάσεις, με την δυνατότητα όχι να απέλθουμε απλώς με τον βιολογικό μας θάνατο αλλά πριν απέλθουμε, αναλόγως με τη διάρκεια του βίου μας, να επιλέξουμε. Και όχι απλά να επιλέξουμε, αλλά να κάνουμε την σωστή επιλογή. Η σωστή επιλογή είναι η επιλογή αυτού που νομίζουμε πως αξίζει. Η αξία ενός πράγματος είναι σε άμεση συνάρτηση με την διάρκεια αλλά και με την ποιότητά του. Τί αξίζει λοιπόν περισσότερο, αδελφοί μου, σύμφωνα με την διδακτικότατη παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου την οποία προ λίγο ακούσαμε; Η πορφύρα και η βύσσος που χρειάζεται κανείς να φτάσει στα βάθη της θαλάσσης για να τα ανασύρει, η πολυτέλεια και η τρυφή, το να ικανοποιούμε όποια επιθυμία μας υπαγορεύει το σώμα μας και μας προβάλλει το ευφάνταστο μυαλό μας, η φιλοδοξία μας, η εξασφάλιση των δικαιωμάτων μας, το να μας τιμούν και να μας υπολήπτονται οι συνάνθρωποί μας και μερικές φορές να μας φοβούνται, το να αποκτήσουμε καλό όνομα; Αξίζουν περισσότερο τα ορατά ή τα αόρατα; Η επιλογή είναι δηλωτική της πίστεώς μας και η ουσία της πίστεώς μας (όχι ο τύπος της το περίβλημά της) είναι η πίστη στην μετά θάνατον ζωή. Αυτό είναι και το κεντρικό μήνυμα της παραβολής. Για αυτή την πίστη έχουμε την μαρτυρία του Μωϋσέως και των Προφητών, των Αγίων και δικαίων μέσα στην εκκλησία μας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είμαστε ο τελευταίος κρίκος, δηλαδή ο πιο πρόσφατος , αυτής της αδιάσπαστης αλυσίδας γενεών και γενεών που επέλεξαν την αιωνιότητα ως κινητήρια δύναμη για την επί γης ζωή τους και πέθαναν με την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Με αφορμή την σημερινή ευαγγελική περικοπή την οποία αξίζει όλοι να μελετήσουμε προσεκτικά στο σπίτι μας και να μην αρκεστούμε στα σύντομα μηνύματα του κηρύγματος, ας αναλογιστούμε: Πού βασίζουμε την χαρά και την ευτυχία μας; Αξίζουν τον κόπο οι τόσες θυσίες και αγωνίες μας σε τούτο τον κόσμο; Ποιός ο σκοπός τους αν δεν έχουμε στόχο την αιώνια ζωή; Ποιό είναι το νόημα του βίου μας χωρίς αγάπη και ευσπλαχνία, συγχωρητικότητα και μοίρασμα των χαρισμάτων μας με τους αδελφούς μας; Ποιό το νόημα της πίστεώς μας και του εκκλησιασμού μας χωρίς την συνειδητοποίηση της τελευταίας πρότασης του «πιστεύω» : Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος.
Και ας μην ξεχνάμε πως ο πλούσιος κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά «απέθανεν και ετάφη». Η τρυφή του, η φήμη του, τα αγαθά του, επέστρεψαν μαζί με τον ίδιο στην ανυπαρξία και τα κάλυψε όλα η πλάκα του τάφου του. Ούτε το όνομα του δεν διασώθηκε. Ενώ ο φτωχός Λάζαρος μεταφέρθηκε από αγγέλους στην αγκαλιά του πιστού δούλου του Θεού Αβραάμ, του Αβραάμ που φιλοξένησε κάποτε την Αγία Τριάδα με την μορφή τριών Αγγέλων, για να ζήσει αιώνια. Το όνομά του «Λάζαρος» μεταφράζεται στα ελληνικά: « Ο Θεός είναι βοηθός». Είθε, αγαπητοί μου αδελφοί, να είναι και σε εμάς βοηθός, ώστε να κάνουμε, όσο είναι καιρός, την σωστή και σωτηρία επιλογή της ζωής μας. Αμήν.
π. Χριστοφόρος Καραβίας